17/12/2003 11:22
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Η προχθεσινή συζήτηση στο γερμανικό Κοινοβούλιο -στο ιστορικό κτίριο του Ράιχσταγκ- έστειλε μηνύματα για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Στη συζήτηση της Δευτέρας, τόσο η κυβέρνηση Σρέντερ όσο και η χριστιανοδημοκρατική αντιπολίτευση απέδειξαν ότι στερούνται συνολικής στρατηγικής, συνολικού κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου καθώς αρκούνται στη διαπραγμάτευση επί μέρους επώδυνων μέτρων με την προσδοκία της ανάκαμψης της οικονομίας.
Αυτό που ισχύει για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία ισχύει για το σύνολο σχεδόν των χωρών μελών της ΕΕ και κατά μείζονα λόγο για τις χώρες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σκληρό πυρήνα συνοχής: Όλοι γνωρίζουν ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις με κόστος, χωρίς όμως να μπορούν να τις εγγράψουν στις ισορροπίες ενός συνολικού ανανεωμένου ευρωπαϊκού μοντέλου.
Η νομιμοποίηση της επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είτε με τη συνολική αποδοχή της Συνταγματικής Συνθήκης είτε στο πλαίσιο ενός Σκληρού Πυρήνα, δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε συμφωνίες κορυφής και διακηρύξεις αρχών. Το εγχείρημα που εμπεριέχει τη δυναμική υπέρβασης του εθνικού κράτους χρειάζεται λαϊκή νομιμοποίηση.
Προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση αυτή είναι να επενδύσουν οι πολίτες της Ε.Ε στην ευρωπαϊκή συνοχή προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό ακριβώς συνέβη στον 19ο αιώνα, όταν η βιομηχανική επανάσταση συμβάδισε με τη συγκρότηση εθνικών κρατών μια νέα νομιμότητα που παραμέρισε την υποταγή σε μονάρχες, φεουδάρχες, αξιωματούχους της εκκλησίας αλλά και πανίσχυρες τοπικές παραδόσεις και ταυτότητες.
Ο κοινός παρονομαστής πολιτικής βούλησης των 25 ή σε περίπτωση μη διαμόρφωσης του ο ενοποιητικός ζήλος των χωρών του Σκληρού Πυρήνα δεν μπορεί να αναφέρονται μόνο στην ανταγωνιστικότητα της Γηραιάς Ηπείρου ή στη δυνατότητά της να παρεμβαίνει όπου διακυβεύονται ζωτικά της συμφέροντα.
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου πολλοί μιλούν για ενιαίο ευρωατλαντικό οικονομικό χώρο, μόνον η στοιχειοθέτηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας συμβατής με τις προκλήσεις του παρόντος αλλά και με την παράδοση του κοινωνικού πολιτισμού της Γηραιάς Ηπείρου θα νομιμοποιήσει και θα στερεώσει την Ε.Ε της ενισχυμένης συνοχής.
Η προχθεσινή συζήτηση στην Μπούντεσταγκ έδειξε ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος: Αν η χώρα με την παλαιότερη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και με την παράδοση Κοινωνικής Δεξιάς -από τον Μπίσμαρκ στον Αντενάουερ- δυσκολεύεται να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στην κοινωνική συνοχή και την ανταγωνιστικότητα, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της πρόκλησης για τους υπόλοιπους εταίρους αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.
Η προχθεσινή συζήτηση στο γερμανικό Κοινοβούλιο -στο ιστορικό κτίριο του Ράιχσταγκ- έστειλε μηνύματα για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Στη συζήτηση της Δευτέρας, τόσο η κυβέρνηση Σρέντερ όσο και η χριστιανοδημοκρατική αντιπολίτευση απέδειξαν ότι στερούνται συνολικής στρατηγικής, συνολικού κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου καθώς αρκούνται στη διαπραγμάτευση επί μέρους επώδυνων μέτρων με την προσδοκία της ανάκαμψης της οικονομίας.
Αυτό που ισχύει για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία ισχύει για το σύνολο σχεδόν των χωρών μελών της ΕΕ και κατά μείζονα λόγο για τις χώρες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σκληρό πυρήνα συνοχής: Όλοι γνωρίζουν ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις με κόστος, χωρίς όμως να μπορούν να τις εγγράψουν στις ισορροπίες ενός συνολικού ανανεωμένου ευρωπαϊκού μοντέλου.
Η νομιμοποίηση της επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης, είτε με τη συνολική αποδοχή της Συνταγματικής Συνθήκης είτε στο πλαίσιο ενός Σκληρού Πυρήνα, δεν μπορεί να βασίζεται μόνο σε συμφωνίες κορυφής και διακηρύξεις αρχών. Το εγχείρημα που εμπεριέχει τη δυναμική υπέρβασης του εθνικού κράτους χρειάζεται λαϊκή νομιμοποίηση.
Προϋπόθεση για τη νομιμοποίηση αυτή είναι να επενδύσουν οι πολίτες της Ε.Ε στην ευρωπαϊκή συνοχή προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό ακριβώς συνέβη στον 19ο αιώνα, όταν η βιομηχανική επανάσταση συμβάδισε με τη συγκρότηση εθνικών κρατών μια νέα νομιμότητα που παραμέρισε την υποταγή σε μονάρχες, φεουδάρχες, αξιωματούχους της εκκλησίας αλλά και πανίσχυρες τοπικές παραδόσεις και ταυτότητες.
Ο κοινός παρονομαστής πολιτικής βούλησης των 25 ή σε περίπτωση μη διαμόρφωσης του ο ενοποιητικός ζήλος των χωρών του Σκληρού Πυρήνα δεν μπορεί να αναφέρονται μόνο στην ανταγωνιστικότητα της Γηραιάς Ηπείρου ή στη δυνατότητά της να παρεμβαίνει όπου διακυβεύονται ζωτικά της συμφέροντα.
Την εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου πολλοί μιλούν για ενιαίο ευρωατλαντικό οικονομικό χώρο, μόνον η στοιχειοθέτηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας συμβατής με τις προκλήσεις του παρόντος αλλά και με την παράδοση του κοινωνικού πολιτισμού της Γηραιάς Ηπείρου θα νομιμοποιήσει και θα στερεώσει την Ε.Ε της ενισχυμένης συνοχής.
Η προχθεσινή συζήτηση στην Μπούντεσταγκ έδειξε ότι ο δρόμος θα είναι δύσκολος: Αν η χώρα με την παλαιότερη Σοσιαλδημοκρατία αλλά και με την παράδοση Κοινωνικής Δεξιάς -από τον Μπίσμαρκ στον Αντενάουερ- δυσκολεύεται να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στην κοινωνική συνοχή και την ανταγωνιστικότητα, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της πρόκλησης για τους υπόλοιπους εταίρους αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.
Ειδήσεις Σχετικών Θεμάτων
