Δεξιός Ομονοιάτης
Μεγάλωσα στην ευρύτερη περιοχή του Μακαρίου Σταδίου, τη δεκαετία του 1980, όταν τα παιδιά τα άφηναν οι γονείς τους να πηγαίνουν μόνα στο γήπεδο. Εκείνη τη δεκαετία αν δε σου απαγόρευε η οικογένεια σου ρητά να υποστηρίζεις την Ομόνοια, δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνεις Ομονοιάτης. Κάτι αντίστοιχο με την πρόσφατη εμπειρία του ΑΠΟΕΛ. Είδα την Ομόνοια να κερδίζει τον πολυδιαφημισμένο Άγιαξ 4-0, τον Παγκύπριο Νέας Υόρκης 6-0 και το Γιώργο Σαββίδη να σκοράρει ένα εντυπωσιακό γκολ στον τελικό κυπέλλου με τον Απόλλωνα για ένα αλησμόνητο 4-1 σε ένα κατάμεστο στάδιο. Τη χρονιά του 1981 που κέρδισε η Ομόνοια το πρωτάθλημα, δεν έχασα παιγνίδι στο Μακάριο, ενώ αν αργούσες και 10 λεπτά μπορεί και να έχανες τα πρώτα δύο γκολ. Περιττόν να σας πω ότι είμαι Ομονοιάτης. Την ομάδα μου τη διάλεξα μικρός. Ευτύχησα να μην έχω ένα «φανατικό» πατέρα που άφησε το παιδί του να διαλέξει μόνο του την ομάδα που υποστήριζε. Ένας θείος πρόλαβε κι έκαψε μία πράσινη τσάντα, η οποία με τον καιρό αντικαταστάθηκε με μία άλλη πράσινη τσάντα. Την ίδια στιγμή, στη μία φορά που ήμουν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια βουλευτικών εκλογών, δεν ψήφισα ούτε ΑΚΕΛ, ούτε ΕΔΕΚ. Αν αυτές οι επιλογές ορίζουν κάποιο σαν «Δεξιό», τότε είμαι ένας «Δεξιός Ομονοιάτης». Αν κάποιος δεν ασχολείται με το Κυπριακό ποδόσφαιρο, θα αναρωτηθεί τι σχέση έχει αυτή η προσωπική εμπειρία με την οικονομία και την πολιτική. Δυστυχώς, σε αυτή τη χώρα το ποδόσφαιρο έχει πάντα να κάνει με την πολιτική και ίσως και με την οικονομία. Δεν ξέρω ακριβώς τους λόγους γι’ αυτό και για το παρόν άρθρο δεν με ενδιαφέρουν (καταλαβαίνοντας τους λόγους θα βοηθούσε στη λύση του προβλήματος που μπορεί να ονομαστεί «αρρωστημένος φανατισμός»). Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι να μπορώ να συνεχίσω να υποστηρίζω την Ομόνοια χωρίς να αναγκάζομαι να εξηγώ κάθε φορά ότι είμαι «Δεξιός». Αυτό δεν είναι μόνο τελείως συμφεροντολογικό (να γλιτώνω εγώ τις εξηγήσεις). Είναι και κοινωνικό. Τα στερεότυπα σε αυτή τη χώρα είναι τόσο εμφανή που αγγίζουν το όριο του κωμικοτραγικού. Φανταστείτε ότι υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας χρησιμοποίησε την αναλογία του ΑΠΟΕΛ-ΟΜΟΝΟΙΑ για να πείσει τους οπαδούς του, (συγγνώμη, κεκτημένη ταχύτητα), εννοώ τους ψηφοφόρους του, να τον υπερψηφίσουν. Κομματικά πρόσωπα επεμβαίνουν συχνά για να έχουν την εύνοια των «οργανωμένων οπαδών». Αυτών δηλαδή που σου απαγορεύουν να πάρεις μικρά παιδιά στο γήπεδο διότι τα συνθήματα τους είναι άκρως ακατάλληλα για ηλικίες κάτω των 18. Ακολουθεί ένα πιο πρόσφατο «τρελλό» παράδειγμα. Στις 3 Απριλίου επισκέφθηκα με την επτάχρονη κόρη μου τα Φυλακισμένα Μνήματα. Εκείνος ο μικρός χώρος των 25 τετραγωνικών μέτρων ίσως είναι ότι πιο ιερό, αγνό κι ωραίο υπάρχει σε αυτό τον τόπο. Εκεί θάφτηκαν οι πρώτοι μοντέρνοι Κύπριοι αγωνιστές για την ελευθερία, αλλά η τιμωρία τους δεν σταμάτησε με το θάνατο. Τα νεκρά κορμιά τους δεν δόθηκαν στους δικούς τους για ταφή για να μην γίνουν ακόμη μεγαλύτερα σύμβολα αγώνα. Αυτοί έμειναν φυλακισμένοι και μετά το θάνατο τους. Η επτάχρονη κόρη μου έβαλε αγνά και ταπεινά ένα μικρό στεφάνι προς τιμή των φυλακισμένων νεκρών προκαλώντας το αυθόρμητο χειροκρότημα των παρισταμένων. Την ίδια μέρα, κι εδώ έγκειται η «τρέλλα», εγώ πήγα στο Ομόνοια-Ανόρθωση και άκουσα εμβρόντητος τους «Μαχητές» με τα σύμβολα της ΕΟΚΑ να ουρλιάζουν «Τού-ρτζοι» εισπράττοντας την ανάλογη απάντηση «Φα-σί-στες». Αυτά εν έτος Κυρίου 2011 συμβαίνουν τόσο συχνά που ακούγονται τελείως φυσιολογικά και τα δεχόμαστε τελείως παθητικά αποδίδοντας τα σε «ανεγκέφαλους». Πίστευα κάποτε ότι καθώς οι ομάδες θα γίνονταν περισσότερο επαγγελματικές, η σχέση μεταξύ πολιτικής και ποδοσφαίρου θα αδυνάτιζε. Καθώς τα σωματεία θα γίνονταν περισσότερο επαγγελματικά, καθώς (πιο πρόσφατα) θα προσπαθούσαν να επαναλάβουν τους άθλους του Κεσπάγια σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα άφηναν αυτή τη σχέση μεταξύ κομμάτων και ποδοσφαίρου να ατονήσει διότι δεν θα ήταν στο οικονομικό τους συμφέρον η διαιώνιση του κομματισμού/φανατισμού. Γιατί, για παράδειγμα, να αποκλείεις σαν ΑΠΟΕΛ τόσους πολλούς αριστερίζοντες φιλάθλους; Γιατί σαν ΟΜΟΝΟΙΑ να αποξενώνεις τις οικογένειες από το γήπεδο (και τα ακριβά εισιτήρια διαρκείας των €500) για να αφήνεις τους «οργανωμένους οπαδούς» να ελέγχουν την κερκίδα (με εισιτήρια των €180); Που με φέρνει στο τελευταίο σημείο. Αν έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας τέτοια δυνατά στερεότυπα που κάποιος «δεξιός Ομονοιάτης» ή «αριστερός Αποελίστας» πρέπει να εξηγήσουν τι πήγε λάθος στη ζωή τους, είναι δυνατόν να μπορέσουμε ποτέ να λύσουμε το Κυπριακό πρόβλημα; Είναι δυνατόν ποτέ να μπορεί να δημιουργηθεί οποιασδήποτε μορφής δικοινοτική ομοσπονδία όταν έχουμε τέτοια δυνατά στερεότυπα στα μυαλά μας; Είναι τελικά δυνατόν να μπορεί να προχωρήσει το άθλημα που ονομάζεται ποδόσφαιρο όταν στην εξυπνάδα τους πολλοί πολιτικοί εκμεταλλεύονται αυτή τη φανατική κατάσταση για να κερδίζουν ψήφους; Τελικά ποιος είναι τρελός σε αυτή τη χώρα; Ο «Δεξιός Ομονοιάτης» ή «Το Σύστημα»; Ο Αλέξανδρος Μιχαηλίδης είναι κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας στη Δυτική κερκίδα της Ομόνοιας (Τμήμα 205) και μπορεί να δεχθεί δια ζώσης οποιεσδήποτε (κόσμιες) διαφωνίες για το παρόν άρθρο.
Στεγανά που περιορίζουν τη δυνατότητα εντοπισμού συναινετικών λύσεων, ακόμα και όταν είναι προφανές ότι ο τόπος τις χρειάζεται για να επιβιώσει.
Διερωτούμαι πόσα ακόμα χρόνια θα χρειαστούμε σαν κοινωνία για να ξεφύγουμε από τα δεσμά των πολιτικών κομμάτων.
Με την επιστροφή μου στην Κύπρο το 1982 πήγα στο γήπεδο 3-4 φορές και από τότε δεν ξαναπήγα για του ίδιους λόγους.
ΜΕ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟ ΑΚΕΛ.
Πιστεύω ότι το πρόβλημα του ποδοσφαίρου δεν είναι η κομματικοποίηση. Ενδεχομένως μάλιστα η κομματικοποίηση να λειτουργεί θετικά για την προσέλευση φιλάθλων στο γήπεδο.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, η κομματικοποίηση είναι ένα φαινόμενο που σταδιακά υποχωρεί στην Κύπρο και εκτιμώ ότι σε βάθος χρόνου θα εξαλειφθεί. Όχι τόσο εύκολα, όπως έγινε σε άλλες χώρες οι οποίες είχαν παρόμοιο πρόβλημα, καθώς στην Κύπρο υπάρχουν ορισμένες ιδιαιτερότητες που καθιστούν αυτή την μετάβαση πιο χρονοβόρα.
Προσωπικά πιστεύω ότι τα προβλήματα του ποδοσφαίρου εστιάζονται κυρίως στις αναξιοκρατικές μεθόδους διοίκησης, οργάνωσης και λειτουργίας της Ομοσπονδίας.
Κατηγορούμε πολλές φορές τους φιλάθλους για προκατάληψη. Μα πως να μην είναι προκατειλημμένοι, όταν γνωρίζουν ότι ο πρόεδρος της ΚΟΠ είναι μεγαλομέτοχος σε κάποιο σωματείο (ΑΠΟΕΛ) και ως εκ τούτου τα οικονομικά του συμφέροντα συνδέονται άμεσα με την πορεία της εν λόγω ομάδας; Πως να μην είναι προκατειλημμένοι όταν ακούνε ότι πάνε και έρχονται τσεκούδκια (χορηγίες) τα οποία δίνονται στα σωματεία με διαφορετικά κριτήρια κάθε φορά; (Φέτος δόθηκε προκαταβολικά η χορηγία σε συγκεκριμένη ομάδα, ενώ πέρσι δεν έγινε κάτι ανάλογα για άλλες δύο ομάδες που το ζήτησαν). Πως να μην είναι προκατειλημμένοι οι φίλαθλοι, όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει καμιά απολύτως διαφάνεια στην προαγωγή των διαιτητών στην πρώτη κατηγορία; (κάθε φορά που γίνεται αξιολόγηση έχουμε και ένα σκάνδαλο που ποτέ δεν διαψεύδεται). Πώς να μην είναι προκατειλημμένοι οι φίλαθλοι, όταν βλέπουν την ΚΟΠ να εκδικάζει διαφορετικά διάφορες υποθέσεις; (Φέτος έφτασαν στο σημείο να μην τιμωρήσουν το ΑΠΟΕΛ για τα έκτροπα στο παιχνίδι με την Αχνα, γιατί λέει δεν πήγε να καταθέσει ο παρατηρητής!!!, ενώ μέχρι χθες όλοι γνώριζαν ότι μετρά το φύλλο αγώνος).
Τα προβλήματα του ποδοσφαίρου δεν είναι στην κομματικοποίηση. Αυτό το φαινόμενο θα εξαλειφθεί. Ήδη έχει εξασθενήσει αισθητά. Τα προβλήματα είναι στις μη διαφανής διαδικασίες που ακολουθεί η ΚΟΠ και ορισμένα υψηλόβαθμα στελέχη της, που στην προσπάθεια τους να ελέγξουν ορισμένες καταστάσεις έχουν εμπλέξει ακόμα και τον υπόκοσμο στον χώρο του ποδοσφαίρου.
H kommatikopoiisi tou podosfairou mas einai ena palio provlima pou kanenas sovaros paragontas den thelei na angiksei. Allo i theoria kai allo i pragmatikotita.
Ουλλοι θεωρέιτε λογικό να πάει μια εφτάχρονη στα φυλακισμένα μνήματα?
Μεν μου πείτε ότι εν για να δημιουργηθεί εθνική συνείδηση επείδη έσει 1.000.000 τρόπους να κάμεις το κοπελλούι να νιώσει κυπραίος/ελληνας τσε εν θεωρώ αναγκαίο να πιεννει στην κρεμμάλα τσε στους τάφους.
Σχολιάζω διότι άκουσα ότι πέρνουν τσε τα δημοτικά σχολεία τσαμέ, την στιγμή που κανενα σχολείο εν επήρε τα κοπελλουθκια στην (για παραδειγμα) εθνικη πινακοθηκη.
Αργότερα εγώ μελετώντας πολιτικές επιστήμες κατέληξα στην ΕΔΕΚ αλλά συνέχισα να είμαι Ευαγορίτης.
Τώρα φυσικά όλοι γνωρίζετε ότι Ευαγόρας και ΑΠΟΠ συγχωνεύτηκαν σε μία ενιαία ομάδα την ΑΕΠ. Αποδείχτηκε ότι δεξιοί και αριστεροί δεν είχαν τίποτε να μοιράσουν και τώρα βρίσκονται όλοι μαζί στο ίδιο Διοικητικό Συμβούλιο και στο γήπεδο στην ίδια εξέδρα.
Επομένως η συντήρηση της κομματικοποίησης στο ποδόσφαιρο είναι καθαρά τεχνητό θέμα, πού έχει να κάνει με την πόλωση που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα 2 μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ με τη δημιουργία οπαδών ψηφοφόρων.
Με την αποδυνάμωση της πόλωσης θα μειωθεί και το φαινόμενο, αλλά ο φανατισμός μεταξύ των μεγάλων ομάδων θα εξακολουθήσει γιατί όπως φαίνεται εσφαλμένως οι διοικήσεις των μεγάλων ομάδων χρησιμοποιούν τον φανατισμό για να φέρνουν οπαδούς στο γήπεδο, αντί του ορθού να προσπαθούν να πάρουν φιλάθλους.
Σε έτσι αρνιά – που επανειλημμένα έχουν αποδείξει οι Κύπριοι ότι είναι –τέτοιοι ‘αρχηγοί’ και τέτοιες καταστάσεις αξίζουν. Επανειλημμένα έχουμε προδοθεί, εξευτελιστεί, σπρωχθεί μέχρι το χείλος της καταστροφής από τα κόμματα (κυρίως τα μεγάλα), βλέπε Σχέδιο Ανάν και δημοψήφισμα 2004, κι’ όμως τα ποσοστά τους είναι υψηλά και αμετάβλητα.
Τα κόμματα με την έγκριση των πολλών και την ανοχή των υπολοίπων έχουν το ελεύθερο να αλωνίζουν σε κάθε τομέα της ζωής μας. Η δημόσια υπηρεσία και οι ημικρατικοί οργανισμοί έχουν καταντήσει κομματικά φέουδα και ουδείς πολυσκοτίζεται – ιδιαίτερα για τους Ημικρατικούς όπου θεωρείται πλέον δεδομένο και δίκαιο να διορίζονται κομματικοί με βάση τα ποσοστά και την δύναμη το κάθε κόμματος. Τι κατάντημα ...
Αντί να ανησυχούμε για φαινόμενα σαν αυτά και για την επιβίωση μας, ανησυχούμε για την μάππαν.
Αν θέλετε να σταματήσει η κομματικοποίηση δώστε το μήνυμα στες εκλογές, στην κάλπη.
Οι κομματάρχες δεν παύουν να μας θυμίζουν το ‘ιερό δικαίωμα της ψήφου’. Έχουν πάρει χαμπάρι ότι κάποιοι έχουν αρχίσει να τους γυρίζουν τις πλάτες και προσπαθούν να προλάβουν.
Η επιλογή της αποχής ίσως να έχει τα μειονεκτήματα της αλλά ίσως πάλι να δώσει το μήνυμα στα κόμματα να είναι πιο σοβαρά και πιο υπεύθυνα.
Και να πάρουν επιτέλους το μήνυμα ότι η δουλεία τους δεν είναι να προωθούν τον φανατισμό είτε στο ποδόσφαιρο είτε στο μπάσκετ ή οπουδήποτε αλλού, αλλά να ασχολούνται με τα προβλήματα του τόπου και του λαού.
Αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό ας κάτσουν στα σπίτια τους ή τουλάχιστον να μην έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι εκεί που είναι με την έγκριση του συνόλου των Κύπριων ψηφοφόρων,
Ίσως τότε να γλυτώσει και η μάππα σας, αριστερή ή δεξιά από τον βραχνά του κομματισμού