11-7-11: Υπάρχει ελπίδα
Ναι, υπάρχει ελπίδα! Η έκρηξη στο Μαρί είναι ο δικός μας «πυροβολισμός που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο». Ορισμένοι βλέπουν ένα «τραγικό συμβάν». Οι περισσότεροι πολίτες, και ιδιαίτερα οι νέοι, άκουσαν τον εναρκτήριο πυροβολισμό για να χαράξουμε μια νέα πορεία πλεύσης για τη χώρα μας.
Προς πού η νέα πορεία πλεύσης; Και πώς;«Χρειάζεται ενότητα και κοινή δράση για να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των τραγικών συμβάντων», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ορθό. Αλλά δεν αρκεί. Ενότητα και κοινή δράση αρκούν για να καλλιεργούμε τα χωράφια μας, να οργανώνουμε πανηγύρια στα χωριά, να ενδυναμώσουμε το κόμμα μας. Για τη διακυβέρνηση μιας κοινωνίας χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο: Ικανότητα αντίληψης.
Η τέχνη της διακυβέρνησης απαιτεί βαθειά κατανόηση των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών φαινομένων .Όταν κατανοούμε τον κόσμο ερμηνεύουμε τα γεγονότα. Τότε μας ανήκει το μέλλον. Μπορούμε να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες, να προκαλούμε τα συμβάντα, και όχι να τα αφήνουμε όπως συμβαίνουν πάνω μας.
Τραγικά συμβάντα συμβαίνουν όταν δεν κατανοούμε πώς δουλεύει ο σύγχρονος κόσμος. Το πολιτικό σύστημα επιμένει σε παραδοσιακούς ιδεολογικούς δογματισμούς αριστεράς-δεξιάς για να λύνει προβλήματα που δεν είναι προβλήματα αριστεράς-δεξιάς. Ως κοινωνία ακολουθήσαμε. Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, βολευτήκαμε. Μας ξύπνησε η έκρηξη. Και είδαμε ότι φθάσαμε σε αδιέξοδο: Ανεργία των νέων 25%, ηλεκτροπαραγωγική ικανότητα 30 χρόνια πίσω, λειψυδρία.
Χρειαζόμαστε νέο ιδεολογικό στίγμα που να ανταποκρίνεται στα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου,της «κατασκευασμένης αβεβαιότητας», των τεχνολογιών και της παγκοσμιοποίησης. Να ανοίγει δρόμους πέραν των αδιεξόδων.
Μέχρι τώρα αναβάλλαμε την αντιμετώπιση των προβλημάτων για κάποιο νεφελώδη χρονικό ορίζοντα, μέχρι να εμφανιστούν καλύτερες συνθήκες, τις οποίες ούτε να προσδιορίσουμε μπορούμε ούτε να βεβαιώσουμε ότι θα έρθουν. Αντί να χαράσσουμε πολιτική κάναμε αντιπολίτευση στα γεγονότα «διαφωνώντας με την παγκοσμιοποίηση». Ή κάναμε αντιπολίτευση σε αυτούς που έκαναν αντιπολίτευση στα γεγονότα. Αυτά είναι εύκολα. Ο 5χρονος γιος μου διαφωνεί με το νόμο της βαρύτητας όποτε παίζουμε ποδόσφαιρο – εύκολα νικώ. (Εντάξει, θα νικούσα αν δεν θυμόμουν ποιος είναι ο μικρός στο γήπεδο!).
Δύο γενιές έχουν περάσει από την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ξεπερασμένες νοοτροπίες και συμπεριφορές ανάσχεσης πεθαίνουν ένα αργό θάνατο. Συμπαρασύρουν όμως και τη χώρα. Αποφεύγουμε την αναμέτρηση με το συντηρητισμό και την αδράνεια. Ικανοποιούμαστε με ευκαιριακούς συμβιβασμούς. Προτιμούμε το άμεσο όφελος, το πιο κοντινό καλό, αν και γνωρίζουμε ότι το πιο απομακρυσμένο είναι πιο ωφέλιμο. Αυτά οφείλονται στη βουλητική αδυναμία ενός γερασμένου πολιτικού συστήματος.
Η έκρηξη στο Μαρί μας προκαλεί να ακολουθήσουμε μια νέα πορεία. Να οικοδομήσουμε μια σύγχρονη δημιουργική κοινωνία.
Η δημιουργική κοινωνία συστηματικά διερωτάται και αναθεωρεί θεσμούς, πρακτικές και εμπεδωμένους τρόπους λειτουργίας. Δεν αδρανεί. Μια δημιουργική κοινωνία βλέπει τα θέματα με ορθολογισμό, συνθέτει τις αντιθέσεις, επινοεί εναλλακτικές λύσεις για κάθε πρόβλημα που την απασχολεί. Δεν προσκολλάται σε δογματισμούς.
Για τη νέα πορεία χρειαζόμαστε ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ στο δημόσιο βίο. Ηγεσία με ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ του σύγχρονου κόσμου. Πολιτικό λόγο που ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ για το κοινό καλό, και όχι να αφουγκράζεται επί μέρους συμφέροντα. Λέγεται ότι οι πολιτικοί ασκούν λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Και όμως, χρειαζόμαστε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟ, όχι επαγγελματίες πολιτικούς. Από τους πολίτες απαιτείται ένα υψηλό αίσθημα δημόσιας ευθύνης, ενεργητικότητα, εμμονή σε αρχές, επιμονή μπροστά από τις δυσκολίες.
Οι νέοι μας έχουν τη δύναμη για να ανταποκριθούν σε αυτές τις ψηλές προδιαγραφές.
Αυτή είναι η «τρίτη επιλογή» για την οποία έγραψα στο προηγούμενο άρθρο. Να εντοπίσουμε κάθε δυναμικό στοιχείο που διαθέτει η κοινωνία μας και να το χρησιμοποιήσουμε την κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο τρόπο στη νέα πορεία. Οι μεγάλες ευκαιρίες για δημιουργία προσφέρονται σε περιόδους αναταραχών.
Μπορούμε να τα καταφέρουμε; Όταν οι απογοητευμένοι μη-κομματικοποιημένοι πολίτες φθάσουν το 33% τότε θα καθορίσουν τον επόμενο πρόεδρο της χώρας. Η Προεδρία διαθέτει τα εργαλεία και το δημόσιο βήμα για να χαράξει μια νέα πορεία πλεύσης. Το πολιτικό σύστημα θα αναγκαστεί να ακολουθήσει: Να ανανεωθεί, να καθορίσει σύγχρονο ιδεολογικό στίγμα, να υιοθετήσει νέο ήθος. Θα ξαναβρεί τη διάθεση να δημιουργεί το νέο και να παύσει να επιμένει στα παλιά επιδιώκοντας την υπαρξιακή δικαίωση του. Οι βαθειά απογοητευμένοι πολίτες έφθασαν το 25% --τόσες ήταν οι αποχές στις πρόσφατες εκλογές. Σήμερα ξεπερνούν το 70%. Πολλοί είναι αγανακτισμένοι, άλλοι θα ακολουθήσουν το κόμμα τους, κάποιοι είναι αδιάφοροι. Αυτό δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε 33%, νηφάλιους, υπεύθυνους, ενεργούς πολίτες.
Υπάρχει ελπίδα να επιτύχουμε; Η αλλαγή θα έρθει από τους νέους. Οι παππούδες των σημερινών νέων έκτισαν τη Δημοκρατία. Οι πολιτικοί της δικής μου γενιάς πάνε να την καταστρέψουν. Οι νέοι θα την προστατεύσουν. Είναι οι νέοι, με τον ενθουσιασμό και την αποφασιστικότητα τους, που θα γίνουν οι πρωτεργάτες της δημιουργικής κοινωνίας. Το κοινωνικό σύνολο είναι δίπλα τους. Το πολιτικό σύστημα θα διστάσει όσο πιο πολύ γίνεται, θα παραμείνει φοβισμένο, αναποφάσιστο και αδρανές. Αλλά όταν η επιτυχία είναι σίγουρη θα τη διεκδικήσει για τον εαυτό του και θα ζητήσει από τους νέους να καθίσουν φρόνιμα, θα τους δείξει τη θέση του επιβάτη αντί τη θέση του συνοδηγού. Όμως θα είναι πλέον αργά. Το καράβι θα έχει τραβήξει μια νέα πορεία.
Η έκρηξη στο Μαρί θα έχει γίνει ο δικός μας «πυροβολισμός που ακούστηκε σε όλο τον κόσμο».
Ο Σταύρος Α. Ζένιος είναι Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, πρόεδρος της Συνόδου των Πανεπιστημίων των Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών .
Σαν απάντηση στο ελπιδοφόρο σας μήνυμα παραθέτω την εισαγωγή της σχετικής είδησης που δημοσίεύεται στην ίδια ιστοσελίδα:
Η απειλή της κήρυξης απεργιακών κινητοποιήσεων στον ευαίσθητο τομέα του δημοσίου, εξαιτίας του πακέτου μέτρων για δημοσιονομική εξυγίανση, προβάλλει έντονα μετά και τις αποφάσεις που έλαβε το πρωί η Κεντρική Γραμματεία της ΠΑΣΥΔΥ.
Στη σύσκεψη, αξιολογήθηκαν τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο πακέτο της κυβέρνησης και τονίστηκε εμφαντικά ότι δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτά οποιαδήποτε μέτρα τα οποία θα καταργούν κατακτήσεις εργαζομένων, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε στη StockWatch o Γενικός Γραμματέας της ΠΑΣΥΔΥ, Γλαύκος Χατζηπέτρου.
Πολύ έυστοχη η παρατήρηση σου, Γιάννη. Όμως η είδηση απλώς επιβεβαιώνει οτι "Ξεπερασμένες νοοτροπίες και συμπεριφορές ανάσχεσης πεθαίνουν ένα αργό θάνατο." Στο δικό μου μυαλό ΔΕΝ αναιρεί το αισιόδοξο μήνυμα. Απλώς μας λέει οτι θέλει πολλή δουλειά. Αν το 33% πιστέψουν τότε μπορεί να γίνει. Αν ήδη πίστευαν σε αυτά τα μηνύματα οι περισσότεροι συμπολίτες μας ούτε πρόβλημα θα είχαμε, ούτε ανάγκη για αυτά τα άρθρα.
Ευχαριστώ.
I am not sure if they will vote regardless of candidate. Many people just do not trust the system.
Therefore i am not sure if it enough to hope that 33-21.3 = the magic number.
Όπως και οι παλαιότερες γενιές, που στα καφενεία στα χωριά ζουν ακόμη τον Ελληνικό εμφύλιο, τες απεργίες της δεκαετίας του 40 και τους οκταήμερους του 74 που θα μας έσωζαν απο το κομμουνισμό, έτσι και οι νέοι μας φαίνονται σε μεγάλο ποσοστό να ασπάζονται το Μανιχαϊσμό, το μαύρο και το άσπρο του δήθεν ταξικού αγώνα.
Στα πολιτικά σαλόνια της Λευκωσίας οι δεξιοί και οι κομισσάριοι είναι όλοι πλέον στελέχοι μιας νέας αστικής τάξης, όπως το περιέγραψε ο Milovan Djilas. Οι εκλογικές τους αναμετρήσεις είναι για το ψητό της εξουσίας, για ακριβά ταξείδια και αυτοκίνητα, για δωρεάν υπηρέτες και τσιμπουκανάφτες από το αστυνομικό σώμα. Και ενώ και οι μεν και οι δε, με απίστευτη ανικανότητα και ασυνειδησία, καταστρέφουν την κοινωνία και την οικονομία, αξιοποιούν τη πόλωση και το "ταξικό αγώνα" για να διαιωνίσουν τη κομματοκρατία και τα οφέλη τους.
Ως εκ της θέσεως σας, Δρ Ζένιε, γνωρίζετε καλύτερα τη νέα γενιά. Είναι σε θέση να αντιληφθή την εκμετάλλευση που υφίσταται και εκείνη και εμείς από ανάξιους άρχοντες; Ή θα συνεχίσουν στα αχνάρια μας, φασίστες του Αποέλ και κομμουνιστές της Ομόνοιας;
Λέτε, δηλαδή, ότι το πανεπιστήμιο απέτυχε να απεγκλωβίσει τους φοιτητές από το κομματικό κατεστημένο; Βγάζει κομματικοποιημένους αντί ανεξαρτητοποιημένους φοιτητές;
Όσο για το 33% που λέτε, σε τι αριθμητικά μοντέλα στηρίζεται; Γιατί 33%;
Εσείς τί προτείνετε;
Χαιρετίζω το αισιόδοξο μήνυμα και χαίρομαι που έχετε υψηλές βλέψεις για τη νεολαία μας – σε αντίθεση με μένα - αλλά πρέπει να πω ότι διαφωνώ με την ανάλυση σε μερικά σημεία:
Λέτε ότι: "Προτιμούμε το άμεσο όφελος, το πιο κοντινό καλό, αν και γνωρίζουμε ότι το πιο απομακρυσμένο είναι πιο ωφέλιμο."
Πρέπει να διαχωρίσουμε το αυστηρώς προσωπικό συμφέρον έναντι αυτού του συνόλου. Στις περισσότερες των περιπτώσεων όπου κάποιος/α καρπώνεται όφελος λόγω προνομιούχας θέσης - φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο στην Κύπρο – και το βραχυπρόθεσμο αλλά και το μακροπρόθεσμο μέλλον τους είναι εξασφαλισμένο. Επίσης, μια σειρά αποφάσεων με στόχο το άμεσο όφελος, μπορεί να οδηγήσει σε μακροχρόνια (προσωπικά) ωφέλη, όπως στον αλγόριθμο του Dijkstra. Οπότε είναι λογικό (“rational” - όπως χρησιμοποιείται στον τομέα των οικονομικών) να προβαίνουν στις συγκεκριμένες παρεμβάσεις, αφού δεν υπάρχει κάποιος αποτρεπτικός νόμος. Ακόμα και με τις νουθεσίες σας, είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιο νεαρό να σκεφτεί θέματα αξιοκρατίας (αν δεν συμβαδίζουν με το προσωπικό του συμφέρον) σε μια χώρα με 25% νεανική απεργία, πόσο μάλλον να σκεφτεί το απώτερο μέλλον της χώρας.
Αναφέρεστε στο 33% απογοητευμένων, μη κομματικοποιημένων πολιτών σαν ποσοστό που είναι απαραίτητο για να καθορίσει τον επόμενο πρόεδρο της χώρας. Πιστεύω ότι τo ποσοστό που χρειάζεται (το “tipping point” αν προτιμάτε) είναι πολύ μεγαλύτερο - ίσως και 50%, και θα προσπαθήσω να το δικαιολογήσω. Θεωρείτε ότι από το 33% των απογοητευμένων πολιτών, το 100% θα είναι "νηφάλιοι, υπεύθυνοι και ενεργοί". Και το πιο σημαντικό, ότι θα υπάρχει πολύ σημαντική συσχέτιση στις απόψεις τους, τόσο που θα συμφωνήσουν σε μια κοινή γραμμή για να καθορίσουν τον επόμενο πρόεδρο. Αν υπάρχει κάτι που μάθαμε τους τελευταίους μήνες, είναι ότι οι υπεύθυνοι άνθρωποι είναι είδος προς εξαφάνιση στην Κύπρο και η σύγκλιση απόψεων εξαιρετικά δύσκολη.
Θα κλείσω απαισιόδοξα, όπως απαισιόδοξος ήμουν σε όλο το σχόλιό μου. Το πιο σημαντικό λάθος της διοικούσας γενιάς δεν είναι ότι κατέστρεψε τη δημοκρατία. Η διοικούσα γενιά, με την ανατροφή που έχει δώσει στους νέους, τους οδήγησε στο να περιμένουν τα πάντα στο πιάτο, να μην αναλαμβάνουν ευθύνες και να αποδέχονται τη μετριότητα. Η νέα γενιά, δηλαδή, έχει δημιουργηθεί καθ’ ομοίωση της παλιάς. Εν ολίγοις, το πιο σημαντικό λάθος της διοικούσας γενιάς είναι ότι έχει καταστρέψει τη νέα.
Afto isxi se olous apo tu politikous sto pio aplo politi.
έχεις δίκαιο στην πρώτη πρόταση που διαφωνείς. Η ορθή διατύπωση μου έπρεπε να είναι "Πολλές φορές προτιμούμε το άμεσο όφελος, έστω και αν το πιο απομακρυσμένο είναι σημαντικά πιο ωφέλιμο."
Δεν είναι πάντα το πιο μακρυνό ωφέλιμο. (Ωραία η ανaφορά σου στον Dijkstra!)
Το εάν ένας 25ρης μπορεί να σκεφτεί 30 χρόνια μποστά επίσης έχεις δίκαιο, αλλά εδώ είναι η υπέυθυνη πολιτική ηγεσία που καλείται να δει μπροστά. Για κάθε 65χρονο που θέλει υπερβολικά ψηλή σύνταξη υπάρχει ένας 25χρονος που θα την πληρώσει. Για κάθε 25χρονο που θέλει υπερβολικά ψηλές μισθολογικές κλίμακες υπάρχει ένας 40ρης φορολούμενος να τις πληρώσει. Ο σοβαρός πολιτικός λόγος λαμβάνει υπόψη αυτές τις παραμέτρους και τις εξηγεί στο κοινωνικό σύνολο, ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΚΟΙΝΓΗ ΓΝΩΜΗ. Αλλιώς τα βρίσκουμε μπροστά μας και ρωτούμε "ποιος φταίει".
Οι απογοητευμένοι είναι πάνω 70% σήμερα, αλλά όπως λες και εσύ δεν θα δουλέψουν όλοι, θα τραβήξουν με το κόμμα τους, θα αδιαφορήσουν. Για πραγματική αλλαγή χρειαζόμαστε 33% που να είναι νηφάλιοι, υπεύθυνοι και ενεργοί.
Ευχαριστώ.
Και εγω υποστηριζω την αμεση δημοκρατια με ολο μου το σθενος. Πως γινεται πραγματικοτητα ειναι το ερωτημα μεσα σε ενα παγκοσμιο κατεστημενο που ουτε να ακουσει θελει νεες προτασεις....
Γι αυτο και οι επιλογες ειναι λιγες...Ειτε γινονται σοβαρες διορθωτικες κινησεις μεσα απο το συστημα , ειτε πας εναντιον του συστηματος και περιθωριοποιησαι.
Θα προτιμουσα να ακουγα συγκεκριμενες προτασεις παρα ευσεβοποθισμους.
αν 33% των συμπολιτών μας συμφωνούν μαζί σου τότε αυτά δεν είναι ευσεβοποθισμοί. Αν όχι, τότε μια χαρά είναι τα πράγματα, το σύστημα μας ικανοποιεί, και μόνο εσυ και εγώ δεν είμαστε ικανοποιημένοι.
Ο πραγματικός εκσυγχρονισμός --- αν τον χρειαζόμαστε, που τον χρειαζόμαστε --- είναι μαραθώνιος, δεν είναι αγώνας 100 μέτρων. Αν δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε το θερωρητικό πλαίσιο, το σύγχρονο ιδεολογικό στίγμα, τότε τα όποια πρακτικά μέτρα θα είναι ημίμετρα. Και απο τέτοια έχουμε πολλά, δεν χρειαζόμαστε και άλλα.
1. Οριζόντια ψηφοφορία. ΣΥΜΦΩΝΩ με την ιδεά. Δεν θα την αποδεχθούν τα κόμματα. Ζητάτε απο αυτούς που ελέγχουν το σύστημα να το αποδυναμώσουν. Αποκλείεται να το κάνουν. ΤΙ τους πιέζει;
2. "Κόμμα αγανακτισμένων". Συμφωνώ οτι δεν έχει προοπτική. Πρώτον, δεν εκλέγεις κόμμα με πλατφόρμα την αγανάκτηση. Δεύτερον, η Βουλή είναι το κατεξοχήν νομοθετικό σώμα και χρειάζεται κόμμα με ολοκληρωμένη ιδεολογία. Αγανακτισμένοι, νεο-ναζί, φαινόμενα Τσιτσολίνας μπορεί να βγάλουν ένα βουλευτή που δεν θα κάνει μεγάλη διαφορά. Τι διαφορά έκανε ο Κουλίας; H Κυβέρνηση είναι ακόμη εκεί.
3. Γιατί 33%. Οι δύο μεγάλοι πολιτικοί πόλοι θα έχουν τους δικούς τους υποψηφίους για την Προεδρία. Εαν ένας τρίτος σύγχρονος πόλος πάρει 33% περνά μπροστά και το παιγνίδι τέλειωσε στον δεύτερο γύρω. Συμφωνώ με το σχόλιο του 33-21.3 = ?. Απο τους 21.3 πολλοί είναι αδιάφοροι. Όμως προστέθηκε σε αυτό η αφύπνιση της 11ης Ιουλίου. Επίσης στο 21.3 πρόσθεσε αυτούς που πήγαν να ψηφίσουν λευκό, προφανώς όχι αδιάφοροι! Χρειάζεται πολλή δουλειά, δεν αρκεί η αγανάκτηση!
2. Νέα γενιά. Αγωνιούν για την χώρα τους, ενδιαφέρονται, δεν είναι κομματικοποιημένοι, αλλά νοιώθουν αποδυναμωμένοι. Αυτό δείχνουν και έρευνες.
4.Ελένη Π. Οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις είναι ισχυρές στο Πανεπιστήμιο, όπως και σε όλα τα Πανεπιστήμια διεθνώς. Το ερώτημα είναι: Παίρνουν θέσεις για το καλό των φοιτητών και του Πανεπιστημίου, ή γα το καλό του κόμματος τους;;; Η εμπειρία μου έδειξε οτι οι φοιτητές μας έκαναν πολλή πρόοδο. Δέχθηκαν την μείωση του ποσοστού φοιτητών στις εκλογές! Όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, πλην μιας, ψήφισαν τον ίδιο υποψήφιο για Πρυτανικές εκλογές, αν και υπήρχε ψηλόβαθμο στέλεχος του κόμματος τους υποψήφιος. Αυτό έγινε δύο φορές. Αυτά μας λένε κάτι. Βεβαίως δεν είναι όλα ρόδινα. Είμαι αισιόδοξος αλλά όχι αφελής!
5. "Εσείς τι προτείνετε" ρωτά ο Αξιοκράτης. Προς το παρόν προετοιμάζω το έδαφος με ιδέες που πιστεύω οτι μπορεί να κάνουν την διαφορά. Τον κόσμο τον κινούν οι ιδέες και τίποτα άλλο παρατήρησε ο Kaynes. Ο Γερμανός ποιητής Heine προειδοποίησε τους Γάλλους στα μέσα του 19ου αιώνα όπως μην υποτιμούν την δύναμη των ιδεών: «Φιλοσοφικές έννοιες που εκκολάπτονται στην ησυχία του μελετητηρίου ενός καθηγητή μπορεί να ανατρέψουν ένα πολίτευμα».
Ευχαριστώ για τα σχόλια, και να επαναλάβω οτι είμαι αισιόδοξος αλλά όχι αφελής!
Οσον αφορα τα κομματα ομως, εμεις οι ανθρωποι αυτης της κοινωνιας πρεπει να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ απο τα κομματα που μας αντιπροσωπευουν, να ενεργουν με το δικο μας συμφερον και οχι να ενεργουν με αποκλειστικο κριτηριο την προστασια της πολιτικης δυναμης των πολιτικων που περιτριγυριζουν την εξουσια του καθε κομματος. Ετσι, και εγω ερχομαι να διαφωνησω με το σκεπτικο ενος κομματος αγανακτισμενων (που κατακριβεια τωρα αποκαλουνται ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ).
Αν και δεν το συνηθίζω, νιώθω αυτή τη φορά την ανάγκη να εκφράσω την ταπεινή μου άποψη για αυτά που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες.
Δε χωράει καμιά αμφιβολία ότι το τελευταίο τραγικό γεγονός, έχει ανατινάξει κυριολεκτικά και μεταφορικά το ενεργειακό αλλά και το οικονομικό μας περιβάλλον. Είναι επίσης πιο τραγικό το ότι άφησε ανεξίτηλα για πάντα τον πόνο και την οδύνη στους συγγενείς των αδικοχαμένων συμπατριωτών μας. Η αυτό-ανατίναξη μας ξεσκέπασε όμως και κάτι άλλο. Κάτι ακόμα πιο οδυνηρό και απογοητευτικό...Το ολίσθημα και τη γύμνια των θεσμών που υπηρετούμε, την "απαλλοτρίωση" των εννοιών της ευθύνης, της συνέπειας και της αποφασιστικότητας. Το πιο μοιραίο; Η ανεπάρκεια στην κοινή λογική!
Σε τι να ελπίζει λοιπόν ένας νέος των 25-30 χρόνων βλέποντας όλη αυτή τη γύμνια; Ποιός θα διαχειριστεί αποτελεσματικά τα κορυφαία ζητήματα της ανεργίας, της οικονομίας γενικότερα, το εθνικό; Ποιός θα βρει τις λύσεις; Ποίος θα τις υλοποιήσει; Η απάντηση; Κατά την άποψη μου προφανής. Αυτοί που γνωρίζουν καλά και μπορούν. Δεν είναι κακό να μη γνωρίζεις γιατί μπορείς να βελτιωθείς. Το να μη γνωρίζεις και να μη θέλεις να μάθεις είναι καταστροφικό. Το έχουμε δει και το ζούμε...
Θέλω να συμφωνήσω μαζί σας κύριε Ζένιο, ότι η κοινωνία μας σήμερα, τώρα αμέσως, χρειάζεται λύσεις. Χρειάζεται ελπίδα. Χρειάζεται άτομα που να καταφέρνουν ακόμα να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον με τα άρθρα και τις απόψεις τους (!). Προσωπικότητες που δεν καταλαμβάνουν αξιώματα αλιεύοντας συνειδήσεις και που βολεύονται βολεύοντας. Άτομα που ο πρότερος έντιμος βίος και τα επιτεύγματα τους αποστομώνουν ακόμα και τον πιο δύσπιστο.
Οι νέοι είμαστε εδώ! Έτοιμοι με αισιοδοξία να αγκαλιάσουμε και να στηρίξουμε κάθε προσπάθεια που θα ρίξει φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ. Δεν υπάρχει πλέον θέση για τη μετριότητα και την ανευθυνότητα. Οι νέοι οφείλουν και είμαστε πιο αυστηροί από κάθε άλλη φορά. Πρώτα και κύρια με τους εαυτούς μας γιατί επιτρέψαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτό το ολίσθημα στην κοινωνία μας.
Οι συνέπειες της πρόσφατης καταστροφής δεν μας αφήνουν άλλη επιλογή, πρέπει να προχωρήσουμε.
Σε χαιρετώ και εγώ....παρακαλώ έλα σε επαφή με το facebook.