Εκχώρηση Εθνικής Κυριαρχίας – Μύθοι και Πραγματικότητες
04/11/2011
Μέσα από τις τελευταίες εξελίξεις στη μάχη που δίνει η Ελλάδα για αποφυγή της ανεξέλεγκτης χρεωκοπίας, και με την υποτιθέμενη συμφωνία που επιτεύχθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο στις 26 Οκτωβρίου, αναδύθηκε ως μείζον πολιτικό ζήτημα το θέμα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας εκ μέρους της Ελλάδας.
Όσοι παραδοσιακά αντιστέκονται στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τόσο αυτοί που πρόσκεινται σε αριστερά/κομμουνιστικά κόμματα/πολιτικές ομάδες, αλλά και αυτοί που προτάσσουν εθνικιστικές ευρωφοβικές αντιλήψεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, να απορρίπτουν κάθε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πέραν όμως από τους δηλωμένους και συνειδητοποιημένους ευρωσκεπτικιστές, όσοι δαιμονοποιούν την πιθανότητα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας και μεταφοράς εξουσιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο απλά καταφεύγουν σε ευκαιριακές και λαϊκιστικές προσεγγίσεις που αντίκεινται με το Ευρωπαϊκό όραμα.
Κοιτάζοντας ιστορικά τη δημιουργία και την μετέπειτα εξέλιξη της ΕΕ, θα δούμε ότι κάθε βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με την συγκατάθεση των κρατών μελών (ΚΜ). Βασική πρόνοια για την εξέλιξη του ευρωπαϊκού project ήταν, και είναι, η μεταφορά μέρους των εξουσιών και της εθνικής κυριαρχίας των ΚΜ σε υπερεθνικά θεσμικά όργανα (supranational institutions) που δημιουργήθηκαν μέσα από συλλογικές αποφάσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Κλασσικότερο παράδειγμα είναι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και η υιοθέτηση ενιαίου νομίσματος.
Η ΟΝΕ προβλέπει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθορίζει τη νομισματική πολιτική για όλα τα ΚΜ της ευρωζώνης. Μήπως αυτό δεν είναι εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας;
Αποδόθηκε, επίσης, και ο ανάλογος εποπτικός ρόλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για έλεγχο των δημοσιονομικών πολιτικών των ΚΜ για την τήρηση των ορίων που συμφωνήθηκαν στο Μάαστριχτ. Συγκεκριμένα, και τουλάχιστον στη θεωρία, η δημοσιονομική πολιτική των ΚΜ θα έμπαινε σε αυστηρά πλαίσια (το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν θα έπρεπε υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος θα έπρεπε να κινείται κάτω από το 60% του ΑΕΠ) που δεν θα επέτρεπαν σε καμία χώρα να εκμεταλλεύεται τη σταθερότητα ενός ισχυρού ευρωπαϊκού νομίσματος για να ξοδεύει απερίσκεπτα και αλόγιστα, δημιουργώντας ανεξέλεγκτα χρέη.
Αυτός ο έλεγχος στη δημοσιονομική πολιτική δεν είναι ουσιαστικής μορφής εκχώρηση εθνικών κυριαρχιών;
Όλες αυτές οι παραχωρήσεις από τα ΚΜ έγιναν με γνώμονα τα συνολικά οφέλη και πλεονεκτήματα που απορρέουν από την ΟΝΕ. Κάνοντας συγκεκριμένες «θυσίες» τα ΚΜ θα απολάμβαναν και τα ανάλογα οικονομικά οφέλη που σχετίζονται κυρίως με την οικονομική ανάπτυξη που θα έφερνε ένα ενιαίο νόμισμα.
Δυστυχώς, στην πράξη, οι χώρες της ευρωζώνης δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τον εποπτικό ρόλο που προσπαθούσε να ασκήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στους δημοσιονομικούς δείκτες. Ακόμη και η Γερμανία με τη Γαλλία πρώτες παραβίασαν το όριο για το έλλειμμα, ενώ τα περισσότερα από τα ΚΜ ακολούθησαν, με αποτέλεσμα η προσπάθεια επιβολής κάποιας μορφής δημοσιονομικού ελέγχου να καταρρεύσει. Αυτή η χαλαρότητα και η ελαφρότητα από μέρους των ΚΜ απέδειξε ότι οι εξουσίες που δόθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν ελλιπείς και ανεπαρκείς. Ο φόβος των ΚΜ να εξουσιοδοτήσουν κατάλληλα ένα υπερεθνικό θεσμικό όργανο για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων του Μάαστριχτ τους στοίχισε ακριβά. Ως αποτέλεσμα, ούτε η Ελλάδα ένιωσε ποτέ την επιτακτική ανάγκη να μειώσει το δυσβάστακτο και συνεχώς αυξανόμενο εθνικό χρέος της, όχι στο 60% του ΑΕΠ που ήταν το συμφωνημένο όριο, αλλά τουλάχιστον σε διψήφιο αριθμό!
Οι αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας ειδικά, αλλά και της ΕΕ γενικά, όπως και η αδυναμία του ευρωπαϊκού συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης, ξεγυμνώθηκαν μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και τώρα, προ του φάσματος της συνολικής κατάρρευσης του ευρώ, όλοι καλούμαστε να συνεισφέρουμε στην προσπάθεια να ανατραπούν τα δεδομένα.
Ήδη τα ΚΜ, έχοντας πικρή εμπειρία από τα λάθη και τις παραλήψεις του παρελθόντος, συμφώνησαν να παραχωρήσουν ακόμη περισσότερες εξουσίες σε υπερεθνικό επίπεδο, με σκοπό την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης και τον καλύτερο συντονισμό στη διαμόρφωση οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Συγκεκριμένα, αυτό θα επιτευχθεί μέσω της διαδικασίας «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», το Σύμφωνο «Ευρώ+» και το πακέτο των έξι νομοθετικών μέτρων, που συμφωνήθηκαν από όλες τις χώρες.
Πιο ειδικά, η Ελλάδα, το πιο «αμαρτωλό» από τα ΚΜ, καλείται σε περαιτέρω συνεργασία με την ΕΕ σε θέματα οικονομικής πολιτικής, ώστε να βεβαιωθούν και οι δανειστές της αλλά και οι εταίροι της ότι δεν θα παραστρατήσει σε παλιές λαϊκίστικες συνήθειες αχαλίνωτης σπατάλης των δημοσίων πόρων. Κανείς δεν αμφισβητεί το πόσο επίπονα και άδικα εν πολλοίς είναι τα μέτρα που επιβάλλονται, αλλά οι επιπτώσεις σίγουρα θα είναι ακόμη χειρότερες αν στο τέλος η Ελλάδα, και πιθανότατα η ευρωζώνη στο σύνολο της, δεν αποφύγουν την κατάρρευση με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται.
Είναι καιρός όλοι μας να καταλάβουμε ότι από τη στιγμή που θέλουμε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι απαραίτητο να ενδυναμωθεί και η ευρωπαϊκή δημοσιονομική διακυβέρνηση, και αυτό ουσιαστικά σημαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Για την Ελλάδα ο βαθμός δυσκολίας είναι ακόμη μεγαλύτερος αφού έχει να πείσει τους εταίρους της ότι γύρισε για τα καλά σελίδα και οι παλιές συνήθειες έχουν εξαλειφθεί. Αν κάποιοι εναντιώνονται στην ιδέα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και δεν κατανοούν ότι πρέπει εκ των έσω να προσπαθήσουν να συνδιαμορφώσουν τις πολιτικές που επηρεάζουν τα ΚΜ (στοχεύοντας αναλόγως είτε προς μία κεϋνσιανή είτε προς μία πιο νέο-φιλελεύθερη κατεύθυνση), τότε τουλάχιστον να μην ασπάζονται την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και ας προτείνουν εναλλακτικά σενάρια.
Άδωνης Πηγασίου (PhD)
Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
Όσοι παραδοσιακά αντιστέκονται στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τόσο αυτοί που πρόσκεινται σε αριστερά/κομμουνιστικά κόμματα/πολιτικές ομάδες, αλλά και αυτοί που προτάσσουν εθνικιστικές ευρωφοβικές αντιλήψεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό, για εντελώς διαφορετικούς λόγους, να απορρίπτουν κάθε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Πέραν όμως από τους δηλωμένους και συνειδητοποιημένους ευρωσκεπτικιστές, όσοι δαιμονοποιούν την πιθανότητα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας και μεταφοράς εξουσιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο απλά καταφεύγουν σε ευκαιριακές και λαϊκιστικές προσεγγίσεις που αντίκεινται με το Ευρωπαϊκό όραμα.
Κοιτάζοντας ιστορικά τη δημιουργία και την μετέπειτα εξέλιξη της ΕΕ, θα δούμε ότι κάθε βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με την συγκατάθεση των κρατών μελών (ΚΜ). Βασική πρόνοια για την εξέλιξη του ευρωπαϊκού project ήταν, και είναι, η μεταφορά μέρους των εξουσιών και της εθνικής κυριαρχίας των ΚΜ σε υπερεθνικά θεσμικά όργανα (supranational institutions) που δημιουργήθηκαν μέσα από συλλογικές αποφάσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Κλασσικότερο παράδειγμα είναι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και η υιοθέτηση ενιαίου νομίσματος.
Η ΟΝΕ προβλέπει ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα καθορίζει τη νομισματική πολιτική για όλα τα ΚΜ της ευρωζώνης. Μήπως αυτό δεν είναι εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας;
Αποδόθηκε, επίσης, και ο ανάλογος εποπτικός ρόλος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για έλεγχο των δημοσιονομικών πολιτικών των ΚΜ για την τήρηση των ορίων που συμφωνήθηκαν στο Μάαστριχτ. Συγκεκριμένα, και τουλάχιστον στη θεωρία, η δημοσιονομική πολιτική των ΚΜ θα έμπαινε σε αυστηρά πλαίσια (το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν θα έπρεπε υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος θα έπρεπε να κινείται κάτω από το 60% του ΑΕΠ) που δεν θα επέτρεπαν σε καμία χώρα να εκμεταλλεύεται τη σταθερότητα ενός ισχυρού ευρωπαϊκού νομίσματος για να ξοδεύει απερίσκεπτα και αλόγιστα, δημιουργώντας ανεξέλεγκτα χρέη.
Αυτός ο έλεγχος στη δημοσιονομική πολιτική δεν είναι ουσιαστικής μορφής εκχώρηση εθνικών κυριαρχιών;
Όλες αυτές οι παραχωρήσεις από τα ΚΜ έγιναν με γνώμονα τα συνολικά οφέλη και πλεονεκτήματα που απορρέουν από την ΟΝΕ. Κάνοντας συγκεκριμένες «θυσίες» τα ΚΜ θα απολάμβαναν και τα ανάλογα οικονομικά οφέλη που σχετίζονται κυρίως με την οικονομική ανάπτυξη που θα έφερνε ένα ενιαίο νόμισμα.
Δυστυχώς, στην πράξη, οι χώρες της ευρωζώνης δεν έλαβαν σοβαρά υπόψη τον εποπτικό ρόλο που προσπαθούσε να ασκήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στους δημοσιονομικούς δείκτες. Ακόμη και η Γερμανία με τη Γαλλία πρώτες παραβίασαν το όριο για το έλλειμμα, ενώ τα περισσότερα από τα ΚΜ ακολούθησαν, με αποτέλεσμα η προσπάθεια επιβολής κάποιας μορφής δημοσιονομικού ελέγχου να καταρρεύσει. Αυτή η χαλαρότητα και η ελαφρότητα από μέρους των ΚΜ απέδειξε ότι οι εξουσίες που δόθηκαν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήταν ελλιπείς και ανεπαρκείς. Ο φόβος των ΚΜ να εξουσιοδοτήσουν κατάλληλα ένα υπερεθνικό θεσμικό όργανο για την εφαρμογή των συμφωνηθέντων του Μάαστριχτ τους στοίχισε ακριβά. Ως αποτέλεσμα, ούτε η Ελλάδα ένιωσε ποτέ την επιτακτική ανάγκη να μειώσει το δυσβάστακτο και συνεχώς αυξανόμενο εθνικό χρέος της, όχι στο 60% του ΑΕΠ που ήταν το συμφωνημένο όριο, αλλά τουλάχιστον σε διψήφιο αριθμό!
Οι αδυναμίες της Ελληνικής οικονομίας ειδικά, αλλά και της ΕΕ γενικά, όπως και η αδυναμία του ευρωπαϊκού συστήματος οικονομικής διακυβέρνησης, ξεγυμνώθηκαν μέσα από την παγκόσμια οικονομική κρίση και τώρα, προ του φάσματος της συνολικής κατάρρευσης του ευρώ, όλοι καλούμαστε να συνεισφέρουμε στην προσπάθεια να ανατραπούν τα δεδομένα.
Ήδη τα ΚΜ, έχοντας πικρή εμπειρία από τα λάθη και τις παραλήψεις του παρελθόντος, συμφώνησαν να παραχωρήσουν ακόμη περισσότερες εξουσίες σε υπερεθνικό επίπεδο, με σκοπό την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης και τον καλύτερο συντονισμό στη διαμόρφωση οικονομικής πολιτικής σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Συγκεκριμένα, αυτό θα επιτευχθεί μέσω της διαδικασίας «Ευρωπαϊκό Εξάμηνο», το Σύμφωνο «Ευρώ+» και το πακέτο των έξι νομοθετικών μέτρων, που συμφωνήθηκαν από όλες τις χώρες.
Πιο ειδικά, η Ελλάδα, το πιο «αμαρτωλό» από τα ΚΜ, καλείται σε περαιτέρω συνεργασία με την ΕΕ σε θέματα οικονομικής πολιτικής, ώστε να βεβαιωθούν και οι δανειστές της αλλά και οι εταίροι της ότι δεν θα παραστρατήσει σε παλιές λαϊκίστικες συνήθειες αχαλίνωτης σπατάλης των δημοσίων πόρων. Κανείς δεν αμφισβητεί το πόσο επίπονα και άδικα εν πολλοίς είναι τα μέτρα που επιβάλλονται, αλλά οι επιπτώσεις σίγουρα θα είναι ακόμη χειρότερες αν στο τέλος η Ελλάδα, και πιθανότατα η ευρωζώνη στο σύνολο της, δεν αποφύγουν την κατάρρευση με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που αυτή συνεπάγεται.
Είναι καιρός όλοι μας να καταλάβουμε ότι από τη στιγμή που θέλουμε ένα ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι απαραίτητο να ενδυναμωθεί και η ευρωπαϊκή δημοσιονομική διακυβέρνηση, και αυτό ουσιαστικά σημαίνει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Για την Ελλάδα ο βαθμός δυσκολίας είναι ακόμη μεγαλύτερος αφού έχει να πείσει τους εταίρους της ότι γύρισε για τα καλά σελίδα και οι παλιές συνήθειες έχουν εξαλειφθεί. Αν κάποιοι εναντιώνονται στην ιδέα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας σε ευρωπαϊκούς θεσμούς και δεν κατανοούν ότι πρέπει εκ των έσω να προσπαθήσουν να συνδιαμορφώσουν τις πολιτικές που επηρεάζουν τα ΚΜ (στοχεύοντας αναλόγως είτε προς μία κεϋνσιανή είτε προς μία πιο νέο-φιλελεύθερη κατεύθυνση), τότε τουλάχιστον να μην ασπάζονται την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης και ας προτείνουν εναλλακτικά σενάρια.
Άδωνης Πηγασίου (PhD)
Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου
31 σχόλια
on 04/11/2011
Ενδιαφέρουσα παρέμβαση, αλλά νομίζω αγνοεί τα ζητήματα δημοκρατικότητας που αναφύονται μέσα από το ευρωπαϊκό μόρφωμα.
on 04/11/2011
Το πρόβλημα της δημοκρατικότητας (democratic deficit) είναι όντως ένας σοβαρός παράγοντας που δεν μπορεί να αγνοηθεί και πολύ σωστά το αναφέρετε. Μια απλοϊκή και άμεση λύση θα ήταν να δοθούν περισσότερες εξουσίες στο δημοκρατικά εκλεγμένα σώματα όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και η τελευταία Συνθήκη της Λισαβόνας και στην πράξη η δύναμη του Κοινοβουλίου φάνηκε στις διαπραγματεύσεις για το πακέτο το έξι νομοθετικών μέτρων όπου το Κοινοβούλιο πάλεψε σκληρά για να περάσουν οι τροποποιήσεις που ήθελε. Υπάρχουν φυσικά πολλά περιθώρια ακόμη για αντιμετωπιστεί το δημοκρατική έλλειμμα της ΕΕ.
on 04/11/2011
Diladi prepei na dwsoume parapanw eksousies sthn epitroph gia na swthoume? sthn idia epitroph pou den katafere kan na peisei gia thn anagkh yparkshs ths?
on 04/11/2011
Για μένα το πρόβλημα είναι ότι από την αρχή τα ΚΜ δεν πήραν σοβαρά το ρόλο της Επιτροπής και στην πράξη λανθασμένα και υπεροπτικά αγνόησαν την ύπαρξη της. Ευκαιρία τώρα να διορθώσουν τα λάθη τους ενώ παράλληλα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μπορεί να συνεισφέρει σε αυτό τον τομέα.
on 04/11/2011
Η λύση της εκχώρησης περισσότερης εθνικής κυριαρχίας ακούγεται "αποτελεσματική" αλλά δεν λύνει το άλλο μεγάλο πρόβλημα της ΕΕ, που όπως λέτε πιο πάνω, είναι η "δημοκρατικότητα."
Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει σήμερα μόνο πρόβλημα θεσμών, αλλά και πρόβλημα νομιμότητας των θεσμών που ήδη έχει. Όσο περισσότερες εξουσίες δίνονται σε υπερεθνικούς θεσμούς, τόσο μεγαλώνει η κρίση νομιμότητας.
Η Ευρώπη δεν αντιμετωπίζει σήμερα μόνο πρόβλημα θεσμών, αλλά και πρόβλημα νομιμότητας των θεσμών που ήδη έχει. Όσο περισσότερες εξουσίες δίνονται σε υπερεθνικούς θεσμούς, τόσο μεγαλώνει η κρίση νομιμότητας.
on 04/11/2011
Φίλε Άδωνη,
Συμφωνώ και επαυξάνω τα λεχθέντα σου. Εάν ανατρέξουμε λίγο στις θεωρίες του Paul Krugman για οικονομικές ενώσεις, θα έβλεπε κανείς ότι χωρίς πλήρη αρμονία οικονομικών πολιτικών, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Στο τέλος της ημέρας, η Ευρώπη και το ΔΝΤ στην ουσία έδωσε συγχωροχάρτι για τις χρόνιες κακοδιαχειρίσεις της Ελλάδας και της χάρισε (στον Ελληνικό λαό στην ουσία) ΕΥΡΩ 100 δισ. Έπρεπε να λέμε και ευχαριστώ σαν Έλληνες που θα μας έσωζαν από τις αυτοχειρίες των πολιτικών που μας κυβερνούν.
Καλή Συνέχεια
Δημήτρης Α. Τσίγκης
Συμφωνώ και επαυξάνω τα λεχθέντα σου. Εάν ανατρέξουμε λίγο στις θεωρίες του Paul Krugman για οικονομικές ενώσεις, θα έβλεπε κανείς ότι χωρίς πλήρη αρμονία οικονομικών πολιτικών, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Στο τέλος της ημέρας, η Ευρώπη και το ΔΝΤ στην ουσία έδωσε συγχωροχάρτι για τις χρόνιες κακοδιαχειρίσεις της Ελλάδας και της χάρισε (στον Ελληνικό λαό στην ουσία) ΕΥΡΩ 100 δισ. Έπρεπε να λέμε και ευχαριστώ σαν Έλληνες που θα μας έσωζαν από τις αυτοχειρίες των πολιτικών που μας κυβερνούν.
Καλή Συνέχεια
Δημήτρης Α. Τσίγκης
on 04/11/2011
Έτσι είναι Δημήτρη. Δυστυχώς πάντα εμείς οι έλληνες βλέπουμε παντού εχθρούς και συνομωσίες εις βάρος μας αντί να κάνουμε αυτοκριτική και να μάθουμε από τα δικά μας (και κανενός άλλου) λάθη.
on 04/11/2011
Εξαιρετικό άρθρο επί της ουσίας του προβλήματος που οδήγησε την Ευρώπη στη σημερινή πρωτοφανή δημοσιονομική κρίση.Η εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε θέματα δημοσιονομικής πολιτικής (και όχι μόνο)προς όφελος μιας ενιαίας και ισχυρής ευρωπαικής ταυτότητας είναι απαραίτητη προυπόθεση για συνέχιση της ευρωζώνης διαφορετικά αργά η γρήγορα η ΕΕ θα οδηγηθεί στη διάλυση.Τα ΚΜ της ΕΕ πρέπει να παραδειγματιστούν σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο από τους δημοσιονομικούς κανόνες πειθαρχίας που ισχύουν στο κράτος του Ισραήλ.
on 04/11/2011
Επίσης να πω πως η ενίσχυση της δημοκρατικότητας της ΕΕ δεν μπορεί να ενισχύεται σε καμία περίπτωση από καταστάσεις που οδηγούν σε κρίσεις αλλά από σταθεροποιητικούς παράγοντες όπως η ισχυροποίηση της οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ. Η δημοκρατία εδραιώνεται και διευρύνεται πολύ πιο αποτελεσματικά μέσα σε ένα περιβάλον οικονομικής σταθερότητας παρά σε συνθήκες οικονομικής καθίζησης, αβεβαιότητας και αντιπαλότητας μεταξύ των κρατών μελών.
on 04/11/2011
Βασικά Αδωνη όπως το βλέπω η Ευρωπαική ένωση θέλει να δημιουργήσει ένα μοντέλο όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αλλά αντι πολιτείες θα αποτελείται από ανεξάρτητα κράτη.
on 04/11/2011
Συμφωνω απολυτα με την συντομογραφια της Λιζας και του ΓΓ. Εδω το αρθρο λαμβανει εκ προοιμιου οτι οσα εχουν γινει καλως εχουν γινει απο τους εκλεγμενους αντιπροσωπους των λαων στις εμμεσες δημοκρατιες της Ευρωπης.
Νομιζω οτι απο εδω πηγαζει και το προβλημα.Κανενας λαος ρωτηθηκε για το Μααστριχ και ακομα χειροτερα για την Εωροζωνη.Πως θα πεισθουμε οτι οι ηγετες των Ευρωπαικων λαων πρεσβευουν τα συμφεροντα των λαων τους οταν καθημερινα στην πραξη αποδεικνυεται το αντιθετο? Οταν ολα τα θεσμικα οργανα εχουν καταληφθει απο πρωην διευθυντικα στελεχη μεγαλοτραπεζων στις οποιες εξακολουθουν να εχουν συμφεροντα?
Οταν το συμφερον των βορειων κρατων ειναι διαφορετικο απο των νοτιων κρατων? Συγνωμη αλλα η περεταιρω παραχωρηση εξουσιων στις Βρυξελλες μονο φοβο μπορει να προκαλεσει.
Οσο για λυση.Υπαρχει. Εξ υπαρχης αναδιαρθρωση της ΕΕ με τετοιο τροπο που να λαμβανονται υπ οψιν οι λαοι και το Ευρω να εχει ιδια αξια σε βορα και νοτο.Οι κοινωνικες παροχες να ειναι οι ιδιες, η μισθοδοσια η ιδια τουλαχιστον για τους κρατικους μηχανισμους, η υγεια , η μορφωση κλπ κλπ.Αλοιως καλυτερα να διλυθει.
Νομιζω οτι απο εδω πηγαζει και το προβλημα.Κανενας λαος ρωτηθηκε για το Μααστριχ και ακομα χειροτερα για την Εωροζωνη.Πως θα πεισθουμε οτι οι ηγετες των Ευρωπαικων λαων πρεσβευουν τα συμφεροντα των λαων τους οταν καθημερινα στην πραξη αποδεικνυεται το αντιθετο? Οταν ολα τα θεσμικα οργανα εχουν καταληφθει απο πρωην διευθυντικα στελεχη μεγαλοτραπεζων στις οποιες εξακολουθουν να εχουν συμφεροντα?
Οταν το συμφερον των βορειων κρατων ειναι διαφορετικο απο των νοτιων κρατων? Συγνωμη αλλα η περεταιρω παραχωρηση εξουσιων στις Βρυξελλες μονο φοβο μπορει να προκαλεσει.
Οσο για λυση.Υπαρχει. Εξ υπαρχης αναδιαρθρωση της ΕΕ με τετοιο τροπο που να λαμβανονται υπ οψιν οι λαοι και το Ευρω να εχει ιδια αξια σε βορα και νοτο.Οι κοινωνικες παροχες να ειναι οι ιδιες, η μισθοδοσια η ιδια τουλαχιστον για τους κρατικους μηχανισμους, η υγεια , η μορφωση κλπ κλπ.Αλοιως καλυτερα να διλυθει.
on 04/11/2011
Καλώς η κακώς από τι στιγμή που αποφασίζεις να υιοθετήσεις κοινό νόμισμα (τα θετικά και αρνητικά του ενιαίου νομίσματος είναι άλλη συζήτηση), πέρα από τη νομισματική πολιτική, πρέπει να θέσεις κάποια όρια και περιορισμούς στη δημοσιονομική πολιτική, αν απορρίπτεις την πιθανότητα να είναι και αυτή κοινή (fiscal federalism). Παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα μεγάλα κόμματα στις χώρες της ευρωζώνης δεν θέτουν ποτέ θέμα κατάργησης του ευρώ, αν θέλουν να διατηρήσουν εν ζωή το ευρώ είναι επιβεβλημένο οι χώρες της ευρωζώνης να εκχωρήσουν εθνικές εξουσίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για να αποφευχθούν παραστρατήματα τα αποτελέσματα των οποίων βιώνουμε τώρα. Επιχείρησαν να κάνουν στην αρχή ένα πλαίσιο εποπτείας αυτό αλλά απέτυχε, γι αυτό χρειάζονται τώρα πιο δυναμικά μέτρα και αποφάσεις.
on 04/11/2011
Άδωνη,
Θεωρώ ότι σ'ένα κατά τα άλλα πολύ προσεκτικό άρθρο, ο αδύνατος κρίκος της ανάλυσης σου είναι ο εξής: 'ότι κάθε βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με την συγκατάθεση των κρατών μελών (ΚΜ)'. Πρόκειται για μια απλοποιημένη θέση που δεν λαμβάνει υπόψη τα εξής:
1) τις τάσεις της κοινής γνώμης απέναντι στην ΕΕ στα κράτη-μέλη. Είναι αυτή η κοινή γνωμή που διαχειρίζεται την κρατική μηχανή, κάνει ρουσφέτι, δεν υλοποιεί Ευρωπαϊκές οδηγίες κ.λπ. και που βρίσκεται εν πολλοίς σε αντίθεση με τις αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεών της.
2) την ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, με κάποια ΚΜ να σχεδιάζουν την οικονομική ενοποίηση και μετά να πιέζουν και να 'απειλούν' άλλα, με μόνιμο επιχείρημα τις αγορές. Μήπως τα επιχειρήματα των Αγγλων για μη συμμετοχή στο Ευρώ δεν διατυπώθηκαν από άλλες κυβερνήσεις και ΚΜ; Βεβαίως και διατυπώθηκαν αλλά οι εν λόγω περιπτώσεις δεν είχαν το πολιτικό έρεισμα και το διπλωματικό κεφάλαιο να τα εφαρμόσουν.
3) τους μηχανισμούς προπαγάνδας που επιστράτευσαν τόσο η ΕΕ όσο και τα μεγάλα ΚΜ για την 'δικαιολόγιση' της οικονομικής ενοποίησης αλλά κυρίως της νεοφιλελεύθερης μορφής της. Αυτοί οι μηχανισμοί ουσιαστικά προσπέρασαν μόνο φαινομενικά τις δομικές δυσκολίες που παρουσιάζει η οικονομική ενοποίηση, οι οποίες έχουν κυρίως να κάνουν με την συνεχή ανάγκη των διαφόρων κυβερνήσεων να ξοδεύουν έτσι ώστε να ικανοποιούν τα ταξικά και τμηματικά συμφέροντα που τους ψηφίζουν στην εξουσία.
4) τον ρόλο των εγοδοτικών και βιομηχανικών ενώσεων (π.χ. ΟΕΒ, Confindustria κ.λπ) στην πορεία προς την οικονομική ενοποίηση, σε αντιπαραβολή με τον ελλιπή λόγο και ρόλο των μικρομεσαίων και λαϊκών στρωμάτων.
Θεωρώ ότι σ'ένα κατά τα άλλα πολύ προσεκτικό άρθρο, ο αδύνατος κρίκος της ανάλυσης σου είναι ο εξής: 'ότι κάθε βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με την συγκατάθεση των κρατών μελών (ΚΜ)'. Πρόκειται για μια απλοποιημένη θέση που δεν λαμβάνει υπόψη τα εξής:
1) τις τάσεις της κοινής γνώμης απέναντι στην ΕΕ στα κράτη-μέλη. Είναι αυτή η κοινή γνωμή που διαχειρίζεται την κρατική μηχανή, κάνει ρουσφέτι, δεν υλοποιεί Ευρωπαϊκές οδηγίες κ.λπ. και που βρίσκεται εν πολλοίς σε αντίθεση με τις αποφάσεις των εκάστοτε κυβερνήσεών της.
2) την ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, με κάποια ΚΜ να σχεδιάζουν την οικονομική ενοποίηση και μετά να πιέζουν και να 'απειλούν' άλλα, με μόνιμο επιχείρημα τις αγορές. Μήπως τα επιχειρήματα των Αγγλων για μη συμμετοχή στο Ευρώ δεν διατυπώθηκαν από άλλες κυβερνήσεις και ΚΜ; Βεβαίως και διατυπώθηκαν αλλά οι εν λόγω περιπτώσεις δεν είχαν το πολιτικό έρεισμα και το διπλωματικό κεφάλαιο να τα εφαρμόσουν.
3) τους μηχανισμούς προπαγάνδας που επιστράτευσαν τόσο η ΕΕ όσο και τα μεγάλα ΚΜ για την 'δικαιολόγιση' της οικονομικής ενοποίησης αλλά κυρίως της νεοφιλελεύθερης μορφής της. Αυτοί οι μηχανισμοί ουσιαστικά προσπέρασαν μόνο φαινομενικά τις δομικές δυσκολίες που παρουσιάζει η οικονομική ενοποίηση, οι οποίες έχουν κυρίως να κάνουν με την συνεχή ανάγκη των διαφόρων κυβερνήσεων να ξοδεύουν έτσι ώστε να ικανοποιούν τα ταξικά και τμηματικά συμφέροντα που τους ψηφίζουν στην εξουσία.
4) τον ρόλο των εγοδοτικών και βιομηχανικών ενώσεων (π.χ. ΟΕΒ, Confindustria κ.λπ) στην πορεία προς την οικονομική ενοποίηση, σε αντιπαραβολή με τον ελλιπή λόγο και ρόλο των μικρομεσαίων και λαϊκών στρωμάτων.
on 04/11/2011
Ακόμα λίγο και θα αρχίσουν τα τύμπανα καθώς και συνθήματα του τύπου ''η Ευρώπη των μονοπωλίων''.Ομως το σύνθημα που θα καθυστερήσει μάλλον μέχρι το 2013 [προεδρικές εκλογές],είναι το'' ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο''.
on 06/11/2011
Αρκουδα, Διαφωνώ με την θέση σας ότι υπάρχει 'αδύνατος κρίκος' καί ότι έπρεπε να ληφθούν υπ' όψη τα 4 σας σημεία.
Ναί, δεν υπάρχει αμφιβολία, όπως λέγει καί ο κ. Πηγάσιος, ότι "κάθε βήμα προς ........ έγινε με την ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ όλων των Κρατών Μελών. Τώρα, εάν αυτή η συγκατάθεση ήταν προϊόν οποιασδήποτε πίεσης, είναι άλλο θέμα.
Εκείνο που θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν εάν γνωρίζαμεν τι είναι εκείνο ακριβώς που ωθεί ένα κυρίαρχο κράτος μέλος (sovereign state) να αποποιειθεί από ένα κυριαρχικό του δικαίωμα μεταφέροντας το σε κάποια άλλη Αρχή.
Ο καθηγητής Δημητριάδης, σε προηγούμενο σχόλιο του, απευχόταν την περαιτέρω ποδοσφαιροποίηση του μπλογκ. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με τόσους παίχτες στο γήπεδο, η ποδοσφαιροποίηση της Ευρωπαϊκής πορείας προς την ολοκλήρωση, είναι μάλλον αναπόφευκτος, καί με την απουσία "Διαιτητού", αμφιβάλλω εάν ο "αγώνας" τερματίσει.
Ναί, δεν υπάρχει αμφιβολία, όπως λέγει καί ο κ. Πηγάσιος, ότι "κάθε βήμα προς ........ έγινε με την ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ όλων των Κρατών Μελών. Τώρα, εάν αυτή η συγκατάθεση ήταν προϊόν οποιασδήποτε πίεσης, είναι άλλο θέμα.
Εκείνο που θα είχε ενδιαφέρον θα ήταν εάν γνωρίζαμεν τι είναι εκείνο ακριβώς που ωθεί ένα κυρίαρχο κράτος μέλος (sovereign state) να αποποιειθεί από ένα κυριαρχικό του δικαίωμα μεταφέροντας το σε κάποια άλλη Αρχή.
Ο καθηγητής Δημητριάδης, σε προηγούμενο σχόλιο του, απευχόταν την περαιτέρω ποδοσφαιροποίηση του μπλογκ. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, με τόσους παίχτες στο γήπεδο, η ποδοσφαιροποίηση της Ευρωπαϊκής πορείας προς την ολοκλήρωση, είναι μάλλον αναπόφευκτος, καί με την απουσία "Διαιτητού", αμφιβάλλω εάν ο "αγώνας" τερματίσει.
on 04/11/2011
Αγαπητέ Αρκούδα,
Ευχαριστώ για τα σχόλια που υποβοηθούν τη συζήτηση.
Όταν αναφέρομαι στη συγκατάθεση των ΚΜ, εννοώ με τη σύμφωνη γνώμη των δημοκρατικά εκλελεγμένων κυβερνήσεων που αντιπροσωπεύουν τις χώρες τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ασφαλώς και οι αποφάσεις που λαμβάνονται δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των πολιτών αλλά και οι πολίτες έχουν την ευκαιρία να καταψηφίσουν τις φιλο-ευρωπαικές κυβερνήσεις τους μέσα από τις εθνικές εκλογές.
Επιχειρήματα όπως αυτά που προβάλει το ΗΒ για μη συμμετοχή στο ευρώ τα βλέπω να στηρίζονται σε παλιές ιμπεριαλιστικές αντιλήψεις και στο γεγονός ότι οι Βρετανοί ακόμη πιστεύουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όχι ότι αντιστέκονται στα σημεία των καιρών και τις αγορές. Εξάλλου το καλύτερο σενάριο για μένα ενάντια στην υπέρμετρη δύναμη που αδίκως έχουν αποκτήσει οι αγορές είναι μία λύση μέσα από την ΕΕ. π.χ. ένας ανεξάρτητος ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης.
Στις πιέσεις που δέχονται οι χώρες για συμμετοχή στο ευρώ, αυτό που ισχύει είναι ότι οι 15 χώρες μέλη της ΕΕ πριν την υιοθέτηση του ευρώ είχαν την ευχέρεια να μην συμμετάσχουν στο ενιαίο νόμισμα (ΗΒ, Σουηδία, Δανία το έπραξαν) ενώ για τα ΚΜ που εντάχθηκαν από το 2004 και μετά ήταν εν γνώσει τους ότι ένταξη στην ΕΕ ισοδυναμούσε με ένταξη στην ευρωζώνη σε μεταγενέστερο στάδιο και με το που πληρούσαν τα κριτήρια. Έχοντας τα δεδομένα αυτά αποφάσισαν να ενταχθούν στην ΕΕ, οι περισσότερες μάλιστα με δημοψηφίσματα.
Όταν μιλάς για ελλιπή ρόλο των λαϊκών στρωμάτων, ευθύνη έχουν τα αριστερά κόμματα (που παραδοσιακά αντιπροσωπεύουν τα λαϊκά στρώματα) που δεν πρότειναν μια αξιόλογη εναλλακτική. Οι ψηφοφόροι δεν πείστηκαν από τις προτάσεις τους με αποτέλεσμα τα αριστερά κόμματα να λαμβάνουν χαμηλά ποσοστά κάτι που καθρεφτίζεται και στις ευρωεκλογές. Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα στο ευρωκοινοβούλιο είναι σταθερά ταγμένα υπέρ του ευρώ ενώ ακόμη και αριστερά κόμματα όπως και το ΑΚΕΛ τάχθηκαν υπέρ (παρά την πρόταση για καθυστέρηση για ένα χρόνο στην υιοθέτηση του ευρώ).
Τώρα από τη στιγμή που έχουμε το ευρώ αυτό που πρέπει να γίνει είναι να τεθούν οι παράμετροι ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά. Πιστεύω ότι τώρα δεν είναι η ώρα να δούμε αν έπρεπε να έχουμε ευρώ ή όχι, αφού η ύπαρξη του είναι δεδομένη, αλλά να δούμε πως θα βελτιώσουμε τη λειτουργία του για να ξεπεραστεί η κρίση.
Ευχαριστώ για τα σχόλια που υποβοηθούν τη συζήτηση.
Όταν αναφέρομαι στη συγκατάθεση των ΚΜ, εννοώ με τη σύμφωνη γνώμη των δημοκρατικά εκλελεγμένων κυβερνήσεων που αντιπροσωπεύουν τις χώρες τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ασφαλώς και οι αποφάσεις που λαμβάνονται δεν αντιπροσωπεύουν το σύνολο των πολιτών αλλά και οι πολίτες έχουν την ευκαιρία να καταψηφίσουν τις φιλο-ευρωπαικές κυβερνήσεις τους μέσα από τις εθνικές εκλογές.
Επιχειρήματα όπως αυτά που προβάλει το ΗΒ για μη συμμετοχή στο ευρώ τα βλέπω να στηρίζονται σε παλιές ιμπεριαλιστικές αντιλήψεις και στο γεγονός ότι οι Βρετανοί ακόμη πιστεύουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου και όχι ότι αντιστέκονται στα σημεία των καιρών και τις αγορές. Εξάλλου το καλύτερο σενάριο για μένα ενάντια στην υπέρμετρη δύναμη που αδίκως έχουν αποκτήσει οι αγορές είναι μία λύση μέσα από την ΕΕ. π.χ. ένας ανεξάρτητος ευρωπαϊκός οίκος αξιολόγησης.
Στις πιέσεις που δέχονται οι χώρες για συμμετοχή στο ευρώ, αυτό που ισχύει είναι ότι οι 15 χώρες μέλη της ΕΕ πριν την υιοθέτηση του ευρώ είχαν την ευχέρεια να μην συμμετάσχουν στο ενιαίο νόμισμα (ΗΒ, Σουηδία, Δανία το έπραξαν) ενώ για τα ΚΜ που εντάχθηκαν από το 2004 και μετά ήταν εν γνώσει τους ότι ένταξη στην ΕΕ ισοδυναμούσε με ένταξη στην ευρωζώνη σε μεταγενέστερο στάδιο και με το που πληρούσαν τα κριτήρια. Έχοντας τα δεδομένα αυτά αποφάσισαν να ενταχθούν στην ΕΕ, οι περισσότερες μάλιστα με δημοψηφίσματα.
Όταν μιλάς για ελλιπή ρόλο των λαϊκών στρωμάτων, ευθύνη έχουν τα αριστερά κόμματα (που παραδοσιακά αντιπροσωπεύουν τα λαϊκά στρώματα) που δεν πρότειναν μια αξιόλογη εναλλακτική. Οι ψηφοφόροι δεν πείστηκαν από τις προτάσεις τους με αποτέλεσμα τα αριστερά κόμματα να λαμβάνουν χαμηλά ποσοστά κάτι που καθρεφτίζεται και στις ευρωεκλογές. Τα τρία μεγαλύτερα κόμματα στο ευρωκοινοβούλιο είναι σταθερά ταγμένα υπέρ του ευρώ ενώ ακόμη και αριστερά κόμματα όπως και το ΑΚΕΛ τάχθηκαν υπέρ (παρά την πρόταση για καθυστέρηση για ένα χρόνο στην υιοθέτηση του ευρώ).
Τώρα από τη στιγμή που έχουμε το ευρώ αυτό που πρέπει να γίνει είναι να τεθούν οι παράμετροι ώστε να μπορέσει να λειτουργήσει σωστά. Πιστεύω ότι τώρα δεν είναι η ώρα να δούμε αν έπρεπε να έχουμε ευρώ ή όχι, αφού η ύπαρξη του είναι δεδομένη, αλλά να δούμε πως θα βελτιώσουμε τη λειτουργία του για να ξεπεραστεί η κρίση.
on 04/11/2011
Άδωνη,
Θα πρέπει να μακρυγορήσω για να απαντηθούν κάποια εύλογα σου επιχειρήματα.
Εχεις μια φιλελεύθερη αντίληψη του εκλογικού ανταγωνισμού που υποθέτει πως αυτός λειτουργεί χωρίς νοθίες και στρεβλώσεις, χωρίς ταξικό υπόστρωμα. Εξού και συμπερένεις πως αν δεν ήθελαν την οικονομική ένωση οι λαοί δεν θα ψήφιζαν φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Προς απάντηση επαναφέρω το τρίτο μου σημείο. Δηλαδή τους μηχανισμούς (υπερεθνικούς, κρατικούς, περιφερειακούς, κυβερνητικούς, επιχειρηματικούς) που δημιουργούν ένα εποικοδόμημα για το τι είναι εφικτό και τι είναι ευκταίο, για το τι είναι σωστό ή λάθος. Ο κόσμος, επηρεαζόμενος όπως είναι από το εποικοδόμημα τούτο ψηφίζει αυτές τις κυβερνήσεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οι απόφάσεις για οικονομική ενοποίηση τον αντιπροσωπεύουν, ούτε ότι μέσα σε ένα πιο ιδεολογικά ουδέτερο πλαίσιο θα ήθελε όπωσδήποτε περισσότερη Ευρώπη. Για τούτο το ζήτημα υπάρχει μια μεγάλη σειρά άρθρων στη σχετική ακαδημαϊκή βιβλιογραφία που αφορούν ακριβώς στην κατασκευή του φιλοευρωπαϊσμού και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ενοποίησης. Ενδεικτικά αναφέρω τους καθηγητές Colin Hay και Ben Rosamond.
Σε σχέση με την ένταξη στο Ευρώ, η παράθεση στοιχείων εκ μέρους σου (για την πάνω-κάτω υποχρεωτική ένταξη στην Ευρωζώνη για τις χώρες της διεύρυνης του 2004 και την ένταξη στην Ευρωζώνη των 12 από τα 15 πρώτα ΚΜ), νομίζω ότι αποδεικνύει ακριβώς πως η οικονομική ενοποίηση ήταν και είναι ουσιαστικά επιβεβλημένη από τους ΄μεγάλους'. Να σε θυμίσω τα διάφορα 'όχι' στο Μάαστριχτ (είτε σε δημοψηφίσματα είτε σε κοινοβούλια) που μεταγενέστερα έγιναν 'ναι' μέσω της εντονότατης κινητοποίησης των επιχειρηματικών και διπλωματικών μοχλών της ΕΕ και των βασικών ΚΜ. Με τον ίδιο τρόπο που τα 'όχι' στην Συνθήκη της Λισσαβώνας είναι σήμερα κατασκευασμένα 'ναι'.
Τώρα,φυσικά η άρνηση του ΗΒ (ή της Σουηδίας) να μπεί στο Ευρώ δεν βασιζόταν σε ιδεολογική αντίσταση των κυβερνήσεών τους απέναντι στις αγορές. Και ναι οι αποφάσεις αυτές ενδεχομένως να έχουν να κάνουν (όπως αναφέρεις) με μεγαλομανίες και εθνικισμούς. Αυτό δεν είναι το ζήτημα όμως. Οι δύο αυτές χώρες είχαν την ευχέρια να αρνηθούν το Ευρώ, κάτι που δεν είχαν χώρες όπως η Κύπρος, η Ελλάδα και η Πορτογαλία με μικρότερες αγορές και μικρότερη διπλωματική ισχύ στο παγκόσμιο στερέωμα. Πέραν τούτων στην Νότια Ευρώπη (που θεωρείται ο αδύνατος κρίκος της οικονομικής ενοποίησης) έγιναν μόνο τρία δημοψηφίσματα για το θέμα της ΕΕ ή τα συναφή του: ένα στην Ιταλία το 1978, ένα στη Μάλτα το 2004 που πέρασε οριακά, και ένα στην Ισπανία για το Ευρωσύνταγμα που πάλι πέρασε οριακά.
Τέλος, δεν είναι μόνο η αδυναμία της αριστεράς να αντιπροτείνει κάτι πειστικό που φταίει για τον ελλιπή ρόλο των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων στις αποφάσεις που παίρνονται για την ΕΕ. Μήπως οι συντεχνίες δεν ήταν ήδη αποδυναμωμένες εσωτερικά όταν αποφασιζόταν το Ευρώ και τα διάφορα άλλα; Μήπως δεν είναι κυρίως τις μεγάλες επιχειρήσεις που αφουγκράζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λόγω του ότι πολύ απλά διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους και τις πολιτικές διασυνδέσεις για να κάνουν υπερεθνικό lobbying; Μήπως (με παράδειγμα την Κύπρο) η ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ δεν διαθέτουν περισσότερους πόρους και μέσα που να παιρνούν το μύνημα τους, από π.χ. τις συντεχνίες καθηγητών;
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν δεν είναι κανόνας απαράβατος όιτι πρέπει να μείνουμε στο Ευρώ και να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε. Αργά η γρήγορα, η συζήτηση για τα πλην και τα συν του, για τους παράγοντες που οδήγησαν στην απόφαση να γίνει ευρέως αποδεκτός, για το ενδεχόμενο να υπάρχουν δομικές δυσκολίες στη λειτουργία του, θα πρέπει να γίνει. Ισως η βελτίωση της κατάστασης να βρίσκεται σε μια άλλη κατεύθυνση από αυτή που σήμερα θεωρείται δεδομένη πραγματικότητα.
Θα πρέπει να μακρυγορήσω για να απαντηθούν κάποια εύλογα σου επιχειρήματα.
Εχεις μια φιλελεύθερη αντίληψη του εκλογικού ανταγωνισμού που υποθέτει πως αυτός λειτουργεί χωρίς νοθίες και στρεβλώσεις, χωρίς ταξικό υπόστρωμα. Εξού και συμπερένεις πως αν δεν ήθελαν την οικονομική ένωση οι λαοί δεν θα ψήφιζαν φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Προς απάντηση επαναφέρω το τρίτο μου σημείο. Δηλαδή τους μηχανισμούς (υπερεθνικούς, κρατικούς, περιφερειακούς, κυβερνητικούς, επιχειρηματικούς) που δημιουργούν ένα εποικοδόμημα για το τι είναι εφικτό και τι είναι ευκταίο, για το τι είναι σωστό ή λάθος. Ο κόσμος, επηρεαζόμενος όπως είναι από το εποικοδόμημα τούτο ψηφίζει αυτές τις κυβερνήσεις. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως οι απόφάσεις για οικονομική ενοποίηση τον αντιπροσωπεύουν, ούτε ότι μέσα σε ένα πιο ιδεολογικά ουδέτερο πλαίσιο θα ήθελε όπωσδήποτε περισσότερη Ευρώπη. Για τούτο το ζήτημα υπάρχει μια μεγάλη σειρά άρθρων στη σχετική ακαδημαϊκή βιβλιογραφία που αφορούν ακριβώς στην κατασκευή του φιλοευρωπαϊσμού και της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ενοποίησης. Ενδεικτικά αναφέρω τους καθηγητές Colin Hay και Ben Rosamond.
Σε σχέση με την ένταξη στο Ευρώ, η παράθεση στοιχείων εκ μέρους σου (για την πάνω-κάτω υποχρεωτική ένταξη στην Ευρωζώνη για τις χώρες της διεύρυνης του 2004 και την ένταξη στην Ευρωζώνη των 12 από τα 15 πρώτα ΚΜ), νομίζω ότι αποδεικνύει ακριβώς πως η οικονομική ενοποίηση ήταν και είναι ουσιαστικά επιβεβλημένη από τους ΄μεγάλους'. Να σε θυμίσω τα διάφορα 'όχι' στο Μάαστριχτ (είτε σε δημοψηφίσματα είτε σε κοινοβούλια) που μεταγενέστερα έγιναν 'ναι' μέσω της εντονότατης κινητοποίησης των επιχειρηματικών και διπλωματικών μοχλών της ΕΕ και των βασικών ΚΜ. Με τον ίδιο τρόπο που τα 'όχι' στην Συνθήκη της Λισσαβώνας είναι σήμερα κατασκευασμένα 'ναι'.
Τώρα,φυσικά η άρνηση του ΗΒ (ή της Σουηδίας) να μπεί στο Ευρώ δεν βασιζόταν σε ιδεολογική αντίσταση των κυβερνήσεών τους απέναντι στις αγορές. Και ναι οι αποφάσεις αυτές ενδεχομένως να έχουν να κάνουν (όπως αναφέρεις) με μεγαλομανίες και εθνικισμούς. Αυτό δεν είναι το ζήτημα όμως. Οι δύο αυτές χώρες είχαν την ευχέρια να αρνηθούν το Ευρώ, κάτι που δεν είχαν χώρες όπως η Κύπρος, η Ελλάδα και η Πορτογαλία με μικρότερες αγορές και μικρότερη διπλωματική ισχύ στο παγκόσμιο στερέωμα. Πέραν τούτων στην Νότια Ευρώπη (που θεωρείται ο αδύνατος κρίκος της οικονομικής ενοποίησης) έγιναν μόνο τρία δημοψηφίσματα για το θέμα της ΕΕ ή τα συναφή του: ένα στην Ιταλία το 1978, ένα στη Μάλτα το 2004 που πέρασε οριακά, και ένα στην Ισπανία για το Ευρωσύνταγμα που πάλι πέρασε οριακά.
Τέλος, δεν είναι μόνο η αδυναμία της αριστεράς να αντιπροτείνει κάτι πειστικό που φταίει για τον ελλιπή ρόλο των λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων στις αποφάσεις που παίρνονται για την ΕΕ. Μήπως οι συντεχνίες δεν ήταν ήδη αποδυναμωμένες εσωτερικά όταν αποφασιζόταν το Ευρώ και τα διάφορα άλλα; Μήπως δεν είναι κυρίως τις μεγάλες επιχειρήσεις που αφουγκράζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λόγω του ότι πολύ απλά διαθέτουν τους οικονομικούς πόρους και τις πολιτικές διασυνδέσεις για να κάνουν υπερεθνικό lobbying; Μήπως (με παράδειγμα την Κύπρο) η ΟΕΒ και το ΚΕΒΕ δεν διαθέτουν περισσότερους πόρους και μέσα που να παιρνούν το μύνημα τους, από π.χ. τις συντεχνίες καθηγητών;
Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν δεν είναι κανόνας απαράβατος όιτι πρέπει να μείνουμε στο Ευρώ και να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε. Αργά η γρήγορα, η συζήτηση για τα πλην και τα συν του, για τους παράγοντες που οδήγησαν στην απόφαση να γίνει ευρέως αποδεκτός, για το ενδεχόμενο να υπάρχουν δομικές δυσκολίες στη λειτουργία του, θα πρέπει να γίνει. Ισως η βελτίωση της κατάστασης να βρίσκεται σε μια άλλη κατεύθυνση από αυτή που σήμερα θεωρείται δεδομένη πραγματικότητα.
on 05/11/2011
Αγαπητέ κ. Άδωνη
Πολύ σωστή και ορθολογιστική η προσέγγιση σου μαζί με δυνατά επιχειρήματα. Δυστυχώς για την Ευρώπη οι οικονομικές εξελίξεις έχουν προσπεράσει την πολιτική ένωση και η λύση των θεμάτων της Νομισματικής Ένωσης σκοντάφτει στην απουσία κοινής κουλτούρας, παιδείας, γλώσσας, ιστορίας, πολιτισμού και στο βωμό των «εθνικών» συμφερόντων. Χρειάζεται ένα κοινό και εύκολα αντιληπτό όραμα που να ανταποκρίνεται στα πιστεύω της σημερινής Ευρωπαϊκής κοινωνίας…στα πρότυπα του αμερικάνικου ονείρου.
Πολύ σωστή και ορθολογιστική η προσέγγιση σου μαζί με δυνατά επιχειρήματα. Δυστυχώς για την Ευρώπη οι οικονομικές εξελίξεις έχουν προσπεράσει την πολιτική ένωση και η λύση των θεμάτων της Νομισματικής Ένωσης σκοντάφτει στην απουσία κοινής κουλτούρας, παιδείας, γλώσσας, ιστορίας, πολιτισμού και στο βωμό των «εθνικών» συμφερόντων. Χρειάζεται ένα κοινό και εύκολα αντιληπτό όραμα που να ανταποκρίνεται στα πιστεύω της σημερινής Ευρωπαϊκής κοινωνίας…στα πρότυπα του αμερικάνικου ονείρου.
on 05/11/2011
Ο Milton Friedman τείνει να δικαιωθεί τελικά όσον αφορά τις προβλέψεις του για το ευρώ, ότι δηλαδή η νομισματική ένωση θα κινδυνέψει με κατάρρευση λόγω απουσίας κοινής οικονομικής βάσης και πολιτικής από τα κράτη μέλη. Επίσης ο Milton Friedma ευχήθηκε να μην επαληθευτεί και είπε πως η ευρωζώνη θα σωθεί μόνο άν μεταξύ άλλων περιορίσει σημαντικά τις δημόσιες δαπάνες και περιορίσει δραστικά τον κρατισμό. Αν υπάρχει δηλαδή σήμερα θέληση για να συνεχίσει να υπάρχει το ευρωπαικό οικοδόμημα και το ευρώ θα πρέπει απαραίτητα να γίνουν 3 πράγματα
1, Αυστηρη κεντρική οικονομική διακυβέρνηση με την απόλυτη δέσμευση και έγκριση όλων των κρατών μελών
2. Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς παραθυράκια παραβίασης των κανόνων.
3. Περιορισμός του κρατισμού σε όλα τα κράτη μέλη στο κατώτερο δυνατόν επίπεδο και απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων της αγοράς με κατάργηση όλων των μονοπολείων (είτε κρατικών είτε άλλων)
Αυτή είναι και η συνταγή που επιβλήθηκε στην Ελλαδα και είναι μονόδρομος αν θέλει η ελληνική οικονομία κάποτε να ξαναβρεί τα πόδια της. Αν αυτή η πολιτική είναι νεοφιλελεύθερη ή όχι δεν νομίζω πως είναι ώρα να κολλήσουμε στις ταπέλλες. Αυτό πάντως που έχει αποδείξει η μεγάλη δημοσιονομική κρίση είναι πως η ελεύθερη οικονομία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δουλέψει σωστά μέσα σε συνθήκες διογκωμενου κρατισμού και στρεβλώσεων. Η ελέυθερη οικονομία δουλεύει σωστά αν απλά αφαιθεί πράγματι ελεύθερη.
(Διευκρινίζω πως η εποπτεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν εμπίπτει στον κρατισμό με την έννοια που χρησιμοποίησα τον όρο αυτό πιο πάνω και δεν πρέπει να συγχίζεται με την αδήριτη ανάγκη μείωσης των κρατικών παρεμβάσεων/δαπανών. Η αυστηρή ή μάλλον πιο αποδοτική εποπτεία η οποία πρέπει να ενισχυθεί είναι ένα ξεχωριστό θέμα που πρέπει αντιμετωπίζεται μέσα από ένα εντελώς ξεχωριστό φακό. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η διεθνής χρηματοικονομική κρίση ξεκίνησε από την αγορά ακινήτων στην Αμερική όχι γιατί δεν υπήρχε εποπτεία συγκεκριμένων πιστωτικών ιδρυματων αλλά επειδή το είδος της εποπτείας που υπήρχε επιβλήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση και το κογκρέσο στα πλαίσια της πολιτικής "φτηνή στέγη για όλους").
1, Αυστηρη κεντρική οικονομική διακυβέρνηση με την απόλυτη δέσμευση και έγκριση όλων των κρατών μελών
2. Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς παραθυράκια παραβίασης των κανόνων.
3. Περιορισμός του κρατισμού σε όλα τα κράτη μέλη στο κατώτερο δυνατόν επίπεδο και απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων της αγοράς με κατάργηση όλων των μονοπολείων (είτε κρατικών είτε άλλων)
Αυτή είναι και η συνταγή που επιβλήθηκε στην Ελλαδα και είναι μονόδρομος αν θέλει η ελληνική οικονομία κάποτε να ξαναβρεί τα πόδια της. Αν αυτή η πολιτική είναι νεοφιλελεύθερη ή όχι δεν νομίζω πως είναι ώρα να κολλήσουμε στις ταπέλλες. Αυτό πάντως που έχει αποδείξει η μεγάλη δημοσιονομική κρίση είναι πως η ελεύθερη οικονομία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δουλέψει σωστά μέσα σε συνθήκες διογκωμενου κρατισμού και στρεβλώσεων. Η ελέυθερη οικονομία δουλεύει σωστά αν απλά αφαιθεί πράγματι ελεύθερη.
(Διευκρινίζω πως η εποπτεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων δεν εμπίπτει στον κρατισμό με την έννοια που χρησιμοποίησα τον όρο αυτό πιο πάνω και δεν πρέπει να συγχίζεται με την αδήριτη ανάγκη μείωσης των κρατικών παρεμβάσεων/δαπανών. Η αυστηρή ή μάλλον πιο αποδοτική εποπτεία η οποία πρέπει να ενισχυθεί είναι ένα ξεχωριστό θέμα που πρέπει αντιμετωπίζεται μέσα από ένα εντελώς ξεχωριστό φακό. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως η διεθνής χρηματοικονομική κρίση ξεκίνησε από την αγορά ακινήτων στην Αμερική όχι γιατί δεν υπήρχε εποπτεία συγκεκριμένων πιστωτικών ιδρυματων αλλά επειδή το είδος της εποπτείας που υπήρχε επιβλήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση και το κογκρέσο στα πλαίσια της πολιτικής "φτηνή στέγη για όλους").
on 05/11/2011
Ταπεινά θεωρώ πως η συζήτηση είναι ακαδημα'ι'κή,με την έννοια ότι θα ήταν ένα ενδιαφέρον θέμα από το βήμα ενός συνεδρίου.Εκείνο που θα είχε πιό πρακτική σημασία,είναι να μας εξηγήσετε γιατί μικρές χώρες όπως η Μάλτα και ιδανικότερα το Λουξεμβούργο,αναβαθμίζονται,ή στη χειρότερη περίπτωση μένουν στον ίδιο βαθμό αξιολόγησης από τους οίκους,ενώ εμείς,έχοντας σαν άλλοθι το ''κούρεμα'',βρισκόμαστε στον προθάλαμο του JUNK.
on 05/11/2011
Αγαπητέ Άδωνη,
Η καταχώριση του οποιουδήποτε δικαιώματος που επηρεάζει την εθνική κυριαρχία μιας χώρας θεωρώ ότι πλέον πια μπορεί να εφαρμοστεί και με τις αθέμιτες εμπορικές θεσμοθετήσεις (π.χ βλέπε κανόνες τις Ευρωπαικής Ένωσης για Φ.Π.Α και Φόρο Εισοδήματος) και με οποιεσδήποτε αλλές χρηματιστηριακές εκμεταλεύσεις που επικυρόνονται από την δυναμικότητα, πρακτικές η/και πληροφορίες που κατέχουν οι ιδρύτικές χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης.
Στο Μάστριχτ έγινε η αρχή αυτής της επεκτατικής πολιτικής αφού γνώριζαν ή/και δεν το επιβεβαίωσαν ότι κάποιες χώρες τις Ε.Ε βάσει των εμπορικών τους δυνατοτήτων δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να διεξασφαλίσουν την σταθερότητα του Ευρώ στην ανοιχτή αγορά. Με άλλα λόγια έδωσαν την ευκαιρία στα κράτη μέλοι να ανταγωνιστούν μεταξύ τους στην ελεύθερη αγορά χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός μηχανισμός στήριξης στις εμπορικές και χρηματιστηριακές ανάγκες της κάθε χώρας. Μπήκαμε όλοι στον χορό μέσω του Ευρώ για διευκόλυνση της εμπορικής συναλλαγής και του κέρδους (που φυσικά και οι αδύνατες οικονομικά χώρες τις Ευρωζώνης αυτό ήθελαν) χωρίς να ελέγχεται πραγματικά που καταλήγουν τα αποτελέσματα των συναλλαγών η/και τα κέρδη της αξιοποίησης του κάθε οικονομικού πόρου της χώρας μέλους. Οι πιο αναπτυγμένες χώρες της Ευρωζώνης (π.χ Γαλλία και Γερμανία) κατέχουν την τεχνοτροπία και την τεχνολογία στα χέρια τους μέσω της δυνατής επιχειρηματικής τους δραστηριότητας και υποβοηθούν τις χώρες τις Ευρωζώνης οδηγόντας τους στην ανάπτυξη με γνώμονα το κέρδος.
Το Γαλλικό όχι στην Συνταγματική συνθήκη οδήγησε το Ευρωπαικό όραμα σε εντελώς διαφορετική κατέυθυνση,στην κατεύθυνση της οικονομικής εκεμέτάλευσης των εταίρων χωρίς την οποιαδήποτε συνταγματική ενωποίηση (π.χ θα μπορούσε η Ε.Ε να αποτελεί ακόμη και μέλος των G20) η και κοινωνικοπολιτική (π.χ θα μπορούσε η Ε.Ε να στηρίζει κοινωνικά προγράμματα κατά της φτώχειας).
Μιλάμε όλοι για ενίσχυση της οικονομικής σταθερότητας στην Ευρωζώνη μέσω εκχώρησης δανείων και οποιοδήποτε δικαιωμάτων που απορρέουν απο αυτά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι η οικονομική σταθερότητα ίσως να επέλθει από ένα κοινό και αποδεχτό όραμα απο όλα τα κράτοι τις Ε.Ε . Προχωρήσαμε στην οικονομική ένωση χωρίς πρώτα να συμφωνηθεί η συνταγματική.
Η καταχώριση του οποιουδήποτε δικαιώματος που επηρεάζει την εθνική κυριαρχία μιας χώρας θεωρώ ότι πλέον πια μπορεί να εφαρμοστεί και με τις αθέμιτες εμπορικές θεσμοθετήσεις (π.χ βλέπε κανόνες τις Ευρωπαικής Ένωσης για Φ.Π.Α και Φόρο Εισοδήματος) και με οποιεσδήποτε αλλές χρηματιστηριακές εκμεταλεύσεις που επικυρόνονται από την δυναμικότητα, πρακτικές η/και πληροφορίες που κατέχουν οι ιδρύτικές χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης.
Στο Μάστριχτ έγινε η αρχή αυτής της επεκτατικής πολιτικής αφού γνώριζαν ή/και δεν το επιβεβαίωσαν ότι κάποιες χώρες τις Ε.Ε βάσει των εμπορικών τους δυνατοτήτων δεν μπορούσαν και δεν μπορούν να διεξασφαλίσουν την σταθερότητα του Ευρώ στην ανοιχτή αγορά. Με άλλα λόγια έδωσαν την ευκαιρία στα κράτη μέλοι να ανταγωνιστούν μεταξύ τους στην ελεύθερη αγορά χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός μηχανισμός στήριξης στις εμπορικές και χρηματιστηριακές ανάγκες της κάθε χώρας. Μπήκαμε όλοι στον χορό μέσω του Ευρώ για διευκόλυνση της εμπορικής συναλλαγής και του κέρδους (που φυσικά και οι αδύνατες οικονομικά χώρες τις Ευρωζώνης αυτό ήθελαν) χωρίς να ελέγχεται πραγματικά που καταλήγουν τα αποτελέσματα των συναλλαγών η/και τα κέρδη της αξιοποίησης του κάθε οικονομικού πόρου της χώρας μέλους. Οι πιο αναπτυγμένες χώρες της Ευρωζώνης (π.χ Γαλλία και Γερμανία) κατέχουν την τεχνοτροπία και την τεχνολογία στα χέρια τους μέσω της δυνατής επιχειρηματικής τους δραστηριότητας και υποβοηθούν τις χώρες τις Ευρωζώνης οδηγόντας τους στην ανάπτυξη με γνώμονα το κέρδος.
Το Γαλλικό όχι στην Συνταγματική συνθήκη οδήγησε το Ευρωπαικό όραμα σε εντελώς διαφορετική κατέυθυνση,στην κατεύθυνση της οικονομικής εκεμέτάλευσης των εταίρων χωρίς την οποιαδήποτε συνταγματική ενωποίηση (π.χ θα μπορούσε η Ε.Ε να αποτελεί ακόμη και μέλος των G20) η και κοινωνικοπολιτική (π.χ θα μπορούσε η Ε.Ε να στηρίζει κοινωνικά προγράμματα κατά της φτώχειας).
Μιλάμε όλοι για ενίσχυση της οικονομικής σταθερότητας στην Ευρωζώνη μέσω εκχώρησης δανείων και οποιοδήποτε δικαιωμάτων που απορρέουν απο αυτά, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι η οικονομική σταθερότητα ίσως να επέλθει από ένα κοινό και αποδεχτό όραμα απο όλα τα κράτοι τις Ε.Ε . Προχωρήσαμε στην οικονομική ένωση χωρίς πρώτα να συμφωνηθεί η συνταγματική.
on 05/11/2011
Αγ. κ. Πηγάσιε, Επίκαιρον όσο ποτέ το άρθρο σας.
Νομίζω όμως ότι συγχίζετε το ιδιαίτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει
η Ελλάδα με το γενικό καί εν πολλοίς θεωρητικό πρόβλημα της
Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,γνωστού ως Εuropean Integration Process.
Είναι εντελώς διαφορετικό όταν ΟΛΑ τα κράτη μέλη της ΕΕ συμφωνούν
να μεταβιβάσουν κάποιο κυριαρχικό δικαίωμα/εξουσία προς τα supranational institutions, καί διαφορετικό όταν μόνα ΕΝΑ κράτος καλείται να το πράξει.
Καί στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρόκειται πραγματικά γιά εκχώρηση κυριαρχίας, αλλά κατ'ακρίβεια είναι επιβολή
ΤΙΜΩΡΙΑΣ, με χρονική διάρκεια, προς ένα "άταχτο" μέλος
Επίσης, στην αρχική ανάλυση σας περί της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,
αναφέρεστε στους ευρωσκεπτικιστές κλπ, και κομμουνιστικά/αριστερά
κόμματα, ως υπαίτιους της μη ολοκλήρωσης ή τέλος παντων της καθυστέρησης που παρατηρείται.
Όσο αφορά τα κομμουνιστικά κόμματα, δεν βλέπω τον λόγο γιατί ιδεολογικά να είναι ενάντιοι της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την στιγμή που δεν είχαν ιδεολογικό πρόβλημα με την Σοβιετική Ενωση.
.
Νομίζω όμως ότι συγχίζετε το ιδιαίτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει
η Ελλάδα με το γενικό καί εν πολλοίς θεωρητικό πρόβλημα της
Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,γνωστού ως Εuropean Integration Process.
Είναι εντελώς διαφορετικό όταν ΟΛΑ τα κράτη μέλη της ΕΕ συμφωνούν
να μεταβιβάσουν κάποιο κυριαρχικό δικαίωμα/εξουσία προς τα supranational institutions, καί διαφορετικό όταν μόνα ΕΝΑ κράτος καλείται να το πράξει.
Καί στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας, δεν πρόκειται πραγματικά γιά εκχώρηση κυριαρχίας, αλλά κατ'ακρίβεια είναι επιβολή
ΤΙΜΩΡΙΑΣ, με χρονική διάρκεια, προς ένα "άταχτο" μέλος
Επίσης, στην αρχική ανάλυση σας περί της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,
αναφέρεστε στους ευρωσκεπτικιστές κλπ, και κομμουνιστικά/αριστερά
κόμματα, ως υπαίτιους της μη ολοκλήρωσης ή τέλος παντων της καθυστέρησης που παρατηρείται.
Όσο αφορά τα κομμουνιστικά κόμματα, δεν βλέπω τον λόγο γιατί ιδεολογικά να είναι ενάντιοι της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης την στιγμή που δεν είχαν ιδεολογικό πρόβλημα με την Σοβιετική Ενωση.
.
on 06/11/2011
Αγ. κ. Πηγάσιε, Επίκαιρο όσο ποτέ το άρθρο σας.Νομίζω όμως ότι επικρατεί μιά σύγχυση με το ιδιαίτερο πρόβλημα πού αντιμετωπίζει η Ελλάδα καί το γενικό, καί εν πολλοίς θεωρητικό, πρόβλημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, γνωστού ως European integration process.
Είναι εντελώς διαφορετικό όταν ΟΛΑ τα Κράτη Μέλη συμφωνούν να μεταβιβάσουν κάποιο κυριαρχικό τους δικαίωμα προς τα 'supranational institutions' καί διαφορετικό όταν μόνο ΕΝΑ κράτος καλείται να το πράξει.
Καί στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας δεν πρόκειται πραγματικά γιά μόνιμη εκχώρηση κυριαρχίας, αλλά κατ' ακρίβεια είναι η επιβολή ΤΙΜΩΡΙΑΣ, γιά ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, προς ένα 'άταχτο' κράτος μέλος.
Επίσης, στη γενική ανάλυση σας περί Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αναφέρεστε καί στα κομμουνιστικά/αριστερά κόμματα ως υπαίτιους της μη ολοκλήρωσης ή της καθυστέρησης που παρατηρείται.
Δεν βέπω τον λόγο,θεωρητικά, γιατί ιδεολογικά αυτά τα κόμματα να είναι ενάντια της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την στιγμή που δεν είχαν ιδεολογικό πρόβλημα με αυτό της Σοβιετικής Ενωσης.
Είναι εντελώς διαφορετικό όταν ΟΛΑ τα Κράτη Μέλη συμφωνούν να μεταβιβάσουν κάποιο κυριαρχικό τους δικαίωμα προς τα 'supranational institutions' καί διαφορετικό όταν μόνο ΕΝΑ κράτος καλείται να το πράξει.
Καί στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας δεν πρόκειται πραγματικά γιά μόνιμη εκχώρηση κυριαρχίας, αλλά κατ' ακρίβεια είναι η επιβολή ΤΙΜΩΡΙΑΣ, γιά ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, προς ένα 'άταχτο' κράτος μέλος.
Επίσης, στη γενική ανάλυση σας περί Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αναφέρεστε καί στα κομμουνιστικά/αριστερά κόμματα ως υπαίτιους της μη ολοκλήρωσης ή της καθυστέρησης που παρατηρείται.
Δεν βέπω τον λόγο,θεωρητικά, γιατί ιδεολογικά αυτά τα κόμματα να είναι ενάντια της ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την στιγμή που δεν είχαν ιδεολογικό πρόβλημα με αυτό της Σοβιετικής Ενωσης.
on 07/11/2011
Αγαπητέ Άδωνη,
Θα σχολιάσω την τελευταία παράγραφο του κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρον άρθρου σου. Δυστυχώς για να αντέξει το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και η κοινή νομισματική πολιτική, δεν χρειάζεται μόνο ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης και βελτίωση των μηχανισμών παρακολούθησης (surveillance mechanisms), αλλά κυρίως σύγκλιση στον τομέα της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των κρατών μελών. Αν σε ένα ΚΜ η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα είναι συνεχώς καλύτερη από ένα άλλο ΚΜ, σε συνδυασμό με την σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, τότε η ενισχυμένη ευρωπαϊκή δημοσιονομική διακυβέρνηση δεν θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Όταν 2009 οι Ευρωπαίοι ετοιμάζονταν να γιορτάσουν τα 10χρονά της ΟΝΕ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοίμαζε «πανηγυρικά» έγγραφα για το ευρώ, οι Γερμανοί και οι Φιλανδοί έθεταν επιτακτικά θέματα competitiveness μεταξύ των ΚΜ.
Θέτω επίσης ένα άλλο ερώτημα για προβληματισμό: Πως μπορεί να αντέξει ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς κοινό φορολογικό σύστημα;
Θα σχολιάσω την τελευταία παράγραφο του κατά τα άλλα πολύ ενδιαφέρον άρθρου σου. Δυστυχώς για να αντέξει το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και η κοινή νομισματική πολιτική, δεν χρειάζεται μόνο ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής δημοσιονομικής διακυβέρνησης και βελτίωση των μηχανισμών παρακολούθησης (surveillance mechanisms), αλλά κυρίως σύγκλιση στον τομέα της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας των κρατών μελών. Αν σε ένα ΚΜ η παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα είναι συνεχώς καλύτερη από ένα άλλο ΚΜ, σε συνδυασμό με την σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία, τότε η ενισχυμένη ευρωπαϊκή δημοσιονομική διακυβέρνηση δεν θα φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Όταν 2009 οι Ευρωπαίοι ετοιμάζονταν να γιορτάσουν τα 10χρονά της ΟΝΕ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ετοίμαζε «πανηγυρικά» έγγραφα για το ευρώ, οι Γερμανοί και οι Φιλανδοί έθεταν επιτακτικά θέματα competitiveness μεταξύ των ΚΜ.
Θέτω επίσης ένα άλλο ερώτημα για προβληματισμό: Πως μπορεί να αντέξει ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς κοινό φορολογικό σύστημα;
on 07/11/2011
Σωστές οι παρατηρήσεις σου Φρεντυ εκ πρώτης όψεως και είναι θέματα που προβληματίζουν. Όμως σου διαφεύγει κάτι σημαντικό: η αυξημένη δημοσιονομική πειθαρχία που θα επιβληθεί από την ενδυνάμωση της δημοσιονομικής διακυβέρνησης αποτελεί από μόνη της ένα ισχυρό μοχλό για βελτίωση της παραγωγικότητας. Όταν για παράδειγμα στην Κύπρο το κρατικό μισθολόγιο δεν θα μπορεί να διευρύνεται ανεξέλεκτα όπως γινόταν μέχρι σήμερα, όταν οι αυξήσεις θα συνδέονται αναγκαστικά με την αύξηση της παραγωγικότητας και δεν θα χαρίζονται αυθαίρετα μέσω του αναχρονισμού της ΑΤΑ, τότε πιστεύω οδηγούμαστε προς το επιθυμητό που είναι η ισχυροποίηση των κινήτρων για αύξηση της παραγωγικότητας...και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα...
on 07/11/2011
Με άλλα λόγια, η αυξημένη παραγωγικότητα/ανταγωνιστικότητα δεν είναι κάτι που μπορεί να αποσυνδεθεί από την αυξημένη δημοσιονομική πειθαρχία και δεν μπορεί να απομονωθεί και να αναλυθεί ως ξεχωριστό θέμα. Τα δύο θέματα έχουν ισχυρές αλληλοεπιδράσεις. Επιμένω σε αυτό το σημείο γιατί καλό είναι να διαλύεται η όποια σύγχιση αν θέλουμε (ως ευρωζώνη αλλά και ως χώρα)να βελτιώσουμε όσα μέχρι σήμερα δεν πήγαιναν καλά.
on 11/11/2011
Συμφωνώ απόλυτα ότι το κρατικό μισθολόγιο πρέπει να περιοριστεί και αυτό θα βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα. Βέβαια η παραγωγικότητα στην δημόσια υπηρεσία δεν βελτιώνεται μόνο με συγκράτηση του μισθολογίου. Πρέπει να γίνουν σημαντικές αλλαγές π.χ. σύστηματα αξιολόγησης,σχέδια υπηρεσίας, ωράρια, εναλλαξιμότητα κτλ κτλ.
on 07/11/2011
"Κοιτάζοντας ιστορικά τη δημιουργία και την μετέπειτα εξέλιξη της ΕΕ, θα δούμε ότι κάθε βήμα προς την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση έγινε με την συγκατάθεση των κρατών μελών (ΚΜ)."
Η αλήθεια είναι πως αν κανείς μελετήσει τη Συνταγματική Συνθήκη (CT), η οποία δεν πέρασε λόγω αντίδρασης Κ-Μελών μέσω δημοψηφισμάτων και την αντιπαραβάλλει με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, θα διαπιστώσει εύκολα πως επί της ουσίας πρόκειται για την ίδια Συνθήκη (με ελάχιστες διαφορές) απλά με την πλήρη απαγόρευση των δημοψηφισμάτων. Σε ότι αφορά το Ευρ Κοινοβούλιο, θα συμφωνήσω πως οι αρμοδιότητές του αυξήθηκαν σε σχέση με το παρελθόν... όμως η αουσιαστική του αρμοδιότητα είναι να ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΑΙ.
Αναφέρουμε εκφράσεις όπως δημοκρατικό έλλειμμα σαν να είναι απλά εκφράσεις ενός επιστημονικού βιβλίου και τίποτα παραπάνω...
Η αλήθεια είναι πως αν κανείς μελετήσει τη Συνταγματική Συνθήκη (CT), η οποία δεν πέρασε λόγω αντίδρασης Κ-Μελών μέσω δημοψηφισμάτων και την αντιπαραβάλλει με τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, θα διαπιστώσει εύκολα πως επί της ουσίας πρόκειται για την ίδια Συνθήκη (με ελάχιστες διαφορές) απλά με την πλήρη απαγόρευση των δημοψηφισμάτων. Σε ότι αφορά το Ευρ Κοινοβούλιο, θα συμφωνήσω πως οι αρμοδιότητές του αυξήθηκαν σε σχέση με το παρελθόν... όμως η αουσιαστική του αρμοδιότητα είναι να ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΤΑΙ.
Αναφέρουμε εκφράσεις όπως δημοκρατικό έλλειμμα σαν να είναι απλά εκφράσεις ενός επιστημονικού βιβλίου και τίποτα παραπάνω...
on 05/07/2014
Ένα Κράτος - Μέλος της Ε.Ε. υποτίθεται ότι εκχωρεί εθνική κυριαρχία όταν αυτό λειτουργεί υπέρ του εθνικού του συμφέροντος. Συμβαίνει πραγματικά όμως αυτό; Ποιο ήταν το όφελος της Ελλάδας και των φτωχότερων ΚΜ από την κατάργηση της δασμολογικής προστασίας των προϊόντων τους που τα έκανε ανταγωνιστικά απέναντι στις τεχνολογικά πιο ανεπτυγμένες χώρες χωρίς την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου; Ποιο ήταν το όφελος του ακριβού ευρώ που μας οδήγησε στο να μην μπορούμε να ασκήσουμε ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και να είμαστε μη ανταγωνιστικοί; Ποιο ήταν το όφελος της κοινής αγροτικής πολιτικής που απαξίωσε τα προϊόντα μας χωρίς να μας δώσει την ευκαιρία να παράγουμε κάτι άλλο αφού μας ώθησε σε τομείς που κυριαρχούσαν ή εκ των πραγμάτων θα κυριαρχούσαν άλλες πλουσιότερες χώρες; Σήμερα, καλούμαστε να κάνουμε νέες παραχωρήσεις - θυσίες <> επειδή δήθεν δεν εφαρμόσαμε καλά τις προηγούμενες συμβάσεις που μας έκαναν αντιπαραγωγικούς και μας οδήγησαν στον φαύλο κύκλο νέων υποχωρήσεων παραδίδοντάς μας σιδηροδέσμιους στους εταίρους. Κόβουμε μισθούς και συντάξεις, αυξάνουμε τους φόρους, συρρικνώνουμε το δημόσιο χωρίς να δίνουμε τη δυνατότητα και χωρίς το σκληρό ευρώ και η έλλειψη δασμών με τα εμβάσματα να δίνουν και να παίρνουν να μας παρέχουν τις προϋποθέσεις για να ωθήσουμε το εργατικό μας δυναμικό σε νέους τομείς. Έτσι, μέσα από αυτό το συσσίφιο μαρτύριο οδηγούμαστε στην καταστροφή. Δεν έχω να προτείνω κάποια λύση αλλά πιστεύω πως οι νέες παραχωρήσεις δεν αποτελούν λύση για το πρόβλημα που μας έφεραν οι παλιές παραχωρήσεις. Όσο για την Ευρώπη δύο ταχυτήτων και το έλλειμμα δημοκρατίας της ήταν κάτι αναπόφευκτο να συμβεί και δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια των υπερεθνικών θεσμών αλλά στον εκ των πραγμάτων συγκεντρωτισμό του καπιταλισμού χωρίς κανόνες - στην προκειμένη περίπτωση χωρίς δασμολογική προστασία και εθνική νομισματική πολιτική - και στην αδυναμία των θεσμών του κράτους να επιβληθούν προς όφελος του γενικού έναντι του ατομικού συμφέροντος όταν οι τομείς στρατηγικής σημασίας για τον πολίτη ελέγχονται από τους ιδιώτες και όταν το κράτος εξαρτάται από τις παγκόσμιες αγορές μέσω υπέρογκων χρεών. Τέλος, προτεραιότητα της Ευρώπης - όπως αυτή διακηρύσσει - είναι η διατήρηση της διαφορετικότητας των εθνών η οποία ωστόσο είναι αδύνατο να επιτευχθεί όταν ανισχυροποιούνται σε τέτοιο βαθμό οι εθνικοί θεσμοί - κράτη που την εγγυώνται επιβάλλοντας κανόνες υπέρ των εθνικών συμφερόντων των λαών τους και όχι υπέρ μίας αόριστης <> - Προάγγελο της Παγκοσμιοποίησης. Πρώτον μπορεί και δεύτερον όντως θέλει να μεριμνήσει ισότιμα υπέρ των φραγκογερμανικών και των ελληνικών ή κυπριακών συμφερόντων ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο 751 βουλευτών με μόνο 21 Έλληνες; Όλα τούτα μας δείχνουν πως η <> δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καλοστημένο σχέδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων στο πλαίσιο της Παγκοσμιοποίησης με την οποία δυστυχώς εδώ που φτάσαμε πρέπει με το πιστόλι στον κρόταφο να συμβιβαστούμε...
on 08/07/2014
Νικόλα, Διάβασα με ενδιαφέρον το σχόλιο σου. Κάποιες λέξεις ή προτάσεις από το κείμενο σου "χάθηκαν" διότι χρησιμοποίησες κατωφερή εισαγωγικά <>. Εάν θέλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις ανωφερή εισαγωγικά "..." χωρίς πρόβλημα.
on 10/07/2014
Ένα Κράτος – Μέλος της Ε.Ε. υποτίθεται ότι εκχωρεί εθνική κυριαρχία όταν αυτό λειτουργεί υπέρ του εθνικού του συμφέροντος. Συμβαίνει πραγματικά όμως αυτό; Ποιο ήταν το όφελος της Ελλάδας και των φτωχότερων ΚΜ από την κατάργηση της δασμολογικής προστασίας των προϊόντων τους που τα έκανε ανταγωνιστικά απέναντι στις τεχνολογικά πιο ανεπτυγμένες χώρες χωρίς την πτώση του βιοτικού τους επιπέδου; Ποιο ήταν το όφελος του ακριβού ευρώ που μας οδήγησε στο να μην μπορούμε να ασκήσουμε ανεξάρτητη νομισματική πολιτική και να είμαστε μη ανταγωνιστικοί; Ποιο ήταν το όφελος της κοινής αγροτικής πολιτικής που απαξίωσε τα προϊόντα μας χωρίς να μας δώσει την ευκαιρία να παράγουμε κάτι άλλο αφού μας ώθησε σε τομείς που κυριαρχούσαν ή εκ των πραγμάτων θα κυριαρχούσαν άλλες πλουσιότερες χώρες; Σήμερα, καλούμαστε να κάνουμε νέες παραχωρήσεις – θυσίες επειδή δήθεν δεν εφαρμόσαμε καλά τις προηγούμενες συμβάσεις που μας έκαναν αντιπαραγωγικούς και μας οδήγησαν στον φαύλο κύκλο νέων υποχωρήσεων παραδίδοντάς μας σιδηροδέσμιους στους εταίρους. Κόβουμε μισθούς και συντάξεις, αυξάνουμε τους φόρους, συρρικνώνουμε το δημόσιο χωρίς να δίνουμε τη δυνατότητα και χωρίς το σκληρό ευρώ και η έλλειψη δασμών με τα εμβάσματα να δίνουν και να παίρνουν να μας παρέχουν τις προϋποθέσεις για να ωθήσουμε το εργατικό μας δυναμικό σε νέους τομείς. Έτσι, μέσα από αυτό το συσσίφιο μαρτύριο οδηγούμαστε στην καταστροφή. Δεν έχω να προτείνω κάποια λύση αλλά πιστεύω πως οι νέες παραχωρήσεις δεν αποτελούν λύση για το πρόβλημα που μας έφεραν οι παλιές παραχωρήσεις. Όσο για την Ευρώπη δύο ταχυτήτων και το έλλειμμα δημοκρατίας της ήταν κάτι αναπόφευκτο να συμβεί και δεν οφείλεται στην ανεπάρκεια των υπερεθνικών θεσμών αλλά στον εκ των πραγμάτων συγκεντρωτισμό του καπιταλισμού χωρίς κανόνες – στην προκειμένη περίπτωση χωρίς δασμολογική προστασία και εθνική νομισματική πολιτική – και στην αδυναμία των θεσμών του κράτους να επιβληθούν προς όφελος του γενικού έναντι του ατομικού συμφέροντος όταν οι τομείς στρατηγικής σημασίας για τον πολίτη ελέγχονται από τους ιδιώτες και όταν το κράτος εξαρτάται από τις παγκόσμιες αγορές μέσω υπέρογκων χρεών. Τέλος, προτεραιότητα της Ευρώπης – όπως αυτή διακηρύσσει – είναι η διατήρηση της διαφορετικότητας των εθνών η οποία ωστόσο είναι αδύνατο να επιτευχθεί όταν ανισχυροποιούνται σε τέτοιο βαθμό οι εθνικοί θεσμοί – κράτη που την εγγυώνται επιβάλλοντας κανόνες υπέρ των εθνικών συμφερόντων των λαών τους και όχι υπέρ μίας αόριστης "Ευρωπαϊκής Ιδέας" – Προάγγελο της Παγκοσμιοποίησης. Πρώτον μπορεί και δεύτερον όντως θέλει να μεριμνήσει ισότιμα υπέρ των φραγκογερμανικών και των ελληνικών ή κυπριακών συμφερόντων ένα ευρωπαϊκό κοινοβούλιο 751 βουλευτών με μόνο 21 Έλληνες; Όλα τούτα μας δείχνουν πως η "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση" δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα καλοστημένο σχέδιο της Νέας Τάξης Πραγμάτων στο πλαίσιο της Παγκοσμιοποίησης με την οποία δυστυχώς εδώ που φτάσαμε πρέπει με το πιστόλι στον κρόταφο να συμβιβαστούμε…
Υ.Γ. Επιλήσμων ευχαριστώ για το σχόλιό σου και όσον αφορά την αδικαιολόγητη αντίθεση των αριστερών - κομμουνιστικών κομμάτων πιστεύω ότι δεν είναι ιδεολογική όπως εκείνη των εθνικιστικών (όχι φασιστικών γιατί κι ο Χίτλερ αφαιρούσε με τη βία εθνική κυριαρχία) αλλά πρακτική γιατί έτσι όντως οδηγούμαστε σε έναν μονοπολικό κόσμο με κέντρο λήψης αποφάσεων την καπιταλιστική αγορά. Ακριβώς δηλαδή το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης στην οποία είχαν αρχικά συναινέσει τα κόμματα αυτά όπως σωστά επισήμανες. https://www.youtube.com/watch?v=bVvVVOIMcZY
Υ.Γ. Επιλήσμων ευχαριστώ για το σχόλιό σου και όσον αφορά την αδικαιολόγητη αντίθεση των αριστερών - κομμουνιστικών κομμάτων πιστεύω ότι δεν είναι ιδεολογική όπως εκείνη των εθνικιστικών (όχι φασιστικών γιατί κι ο Χίτλερ αφαιρούσε με τη βία εθνική κυριαρχία) αλλά πρακτική γιατί έτσι όντως οδηγούμαστε σε έναν μονοπολικό κόσμο με κέντρο λήψης αποφάσεων την καπιταλιστική αγορά. Ακριβώς δηλαδή το αντίπαλο δέος της Σοβιετικής Ένωσης στην οποία είχαν αρχικά συναινέσει τα κόμματα αυτά όπως σωστά επισήμανες. https://www.youtube.com/watch?v=bVvVVOIMcZY